تنها برای تو می نویسم

درباره من

1-سلام ، من نه فرشته ام و نه از جنس آسمون ، و نه به قول اون نویسنده معروف یک کلوخ تیپا خورده ، من فقط یه آدمم ، یه آدم که گاهی زیادی مهربونه گاهی زیادی حساسه و گاهی هم زیادی مغرور ، آدمی که دوست داره همه رو دوست داشته باشه و با همه زلال باشه ! اما افسوس که آدمای دیگه گاهی این چیزا رو حس نمی کنن !! کاش خدای اون بالاها آدمایی رو سر راه هم قرار بده که حرف همو بفهمیم ، به یه چیز بخندیم، به یه چیز اشک بریزیم، و فهم و ادب و ایمان چاشنی صداقت کلاممون باشه . به همون خدای آسمونا اینا شعر نیست شعار نیست لااقل برای من نیست اینا از عمق وجود م بلند میشه بس که دیوار دلم کوتاه اس،هرکه از کوچه تنهایی ما میگذرد،به هوای هوسی هم که شده،سرکی میکشد و میگذرد . . . 2- در مورد وبلاگم ... به یادگار برای کسی که نه! برای به یادگار ماندن برای روزهای نیامده ی فردا می نویسم تا یادم نرود آنچه که بودم. چیزی نیست جز دل نوشت های من. صفحات وبلاگم چیزی شبیه لایه های درونی روحی و شخصیتی من است ٬ از همان لایه های پنهانی که ۱۰۰ سال یکبار میل به بروزشان در جایی غیر از اینجا میکنم! شاید اگر شخصی که مرا از نزدیک دیده وبه ظاهر می شناسد یکی از نوشته هایم را مقابلم بلند بلند بخواند و سوال پیچم کند من همزمان بلند بلند بخندم و همه چیز را انکار کنم! و بپرسم این مزخرفات را چه کسی نوشته! 3-در مورد تولدم... متولد 56/02/14 هستم از 26 سالگی شروع به نوشتن کردم و دوست ندارم ویرایش کنم زن زیبائی نیستم موهائی دارم سیاه که فقط تا زیر گردنم می‌‌آید و نه شب را به یادت می‌‌آورد نه ابریشم نه سکوتِ شاعرانه نه حتی خیال یک خوابِ آرام پوستِ گندمی دارم که نه به گندم میماند نه کویر و چشم هائی‌ که گاهی‌ سیاه میزند گاهی‌ قهوه ای دست‌هایم دست هایم مهربانند و هر از گاهی‌ برایِ تو به یادِ تو به عشقِ تو شعر می‌‌نویسند مرا همینطور ساده دوست داشته باش... . . ۳- در مورد تو ... این منم که تو را می خوانم نه پری قصه هستم در آفاق داستان و نه قاصدکی در یک قدمی تو کسی که همواره به یاد توست سالهاست با رودخانه و آسمان زندگی می کنم برای کفتران چاهی دانه می ریزم و ماه را به مهمانی درختان دعوت می کنم این تویی که مرا در تمام لحظات می بینی می نویسم تا تمامی درختان سالخورده بدانند که تو مهربانترین مهربانی پس آرام و گرم می نویسم دوستت دارم ۴- حرف دل ... زمانی کودکی را فهمیدیم که بزرگ شده بودیم ××× و حرف را زمانی درک کردیم که جز دروغ چیز دیگری برای گفتن نداشتیم ... ادامه...

آمار : 843796 بازدید Powered by Blogsky

سرما ...

1 .

رفتی ؟؟؟!

یه کلمه هم نپرسیدی من این وسط چی کاره ام .....؟

ناراحتم ...

نه زیاد

یعنی اصلا حالم خوب نیست

انقدر حالم خوب نیست که نمی دونم ناراحتم یا نه ...

از همه چندش آور تر این نگاه های مسخره ی دیگرانه ...

و بعدش هم خودم ...

. . . . . . . .

2 .

وحشت از دست دادن دوباره توی وجودم بیدار شده

خدا جون بازم دو دستی یقه مارو چسبیدی ...

دیگه یقه نمونده برام ...

حالا باز بگین دیوونه شدم ...

آدم بی یقه به چه درد می خوره ...

. . . . . . . .

3 .

چشمام درد می کنه

و اصلا خیال ندارم این متن رو ادامه بدم

اصلا ، اصلا ، اصلا ...

یکی به دادم برسه ...

. . . . . . . .

4 .

می خوام مثل همیشه ، همه چیز عادی جلوه کنه

واسه همینم چشمام رو می بندم

تا حس کنم که مُردم

اون وقت همه چیز عادی می شه دوباره ...

وقتی چشمام رو باز می کنم

یادم می افته زندگی یه بازی مسخره ست

همه چی عادی می شه دوباره ...

. . . . . . . .

5 .

وحشتناک ترین چیز دنیا اینه که وقتی می خوام بخوابم

سر و صدای حرف زدن دیگران رو بشنوم

یا اینکه یه نفر خیره نگاهم کنه

شاید واسه همینه که شبا تا نزدیک صبح بیدارم ...

چشمام درد می کنه

هیچی عادی نیست ...

من می خوام باشه

واسه همین حالم داره از خودم به هم می خوره ...

. . . . . . . .

6 .

چقدر کلمه ی " دار " قشنگه ...

وقتی ساعت چهار صبح تمام بدنم تیر کشید

فقط همین کلمه تو مغزم وول می خورد ...

بعدش دوباره مُردم ...

. . . . . . . .

7 .

از بدشانسی خودمه که هیچ وقت نمی تونم خوش شانس باشم ...

هیچ چیز عادی نیست و چشمام درد می کنه هنوز

سردرد هم بهش اضافه شده

حالمم داره از خودم به هم می خوره

تو هم که رفتی ...

. . . . . . . .

8 .

تمام روز در آئینه گریه می کردم

بهار پنجره ام را

به وهم سبز درختان سپرده بود

تنم به پیله تنهایی ام نمی گنجید

و بوی تاج کاغذی ام

فضای آن قلمروی بی آفتاب را

آلوده کرده بود

تمام روز نگاه من

به چشم های زندگی ام خیره گشته بود

به آن دو چشم مضطرب ترسان

که از نگاه ثابت من می گریختند

و چون دروغگویان

به انزوای بی خطر پلک ها پناه می آوردند

کدام قله ، کدام اوج ؟

مگر تمامی این راه های پیچاپیچ

در آن دهان سرد مکنده

به نقطه تلاقی و پایان نمی رسند ؟

به من چه دادید ای واژه های ساده فریب

و ای ریاضت اندام ها و خواهش ها ؟

اگر گلی به گیسوی خود می زدم

از این تقلب ، از این تاج کاغذین

که بر فراز سرم بو گرفته است ، فریبنده تر نبود ؟

کدام قله ، کدام اوج ؟

مرا پناه دهید ای اجاق های پر آتش ــ ای نعل های خوشبختی

و ای سرود ظرف های مسین در سیاهکاری مطبخ

و ای ترنم دلگیر چرخ خیاطی

و ای جدال روز و شب فرش ها و جارو ها

مرا پناه دهید ای تمام عشق های حریصی

که میل دردناک بقا بستر تصرفتان را

به آب جادو

و قطره های خون تازه می آراید ...

تمام روز تمام روز

رها شده ، رها شده چون لاشه ای بر آب

به سوی سهمناک ترین صخره پیش می رفتم

به سوی ژرف ترین غار های دریائی

و گوشتخوار ترین ماهیان

و مهره های نازک پشتم

از حس مرگ تیر کشیدند

نمی توانستم دیگر نمی توانستم

صدای پایم از انکار راه بر می خاست

و یأسم از صبوری روحم وسیع تر شده بود

و آن بهار ، و آن وهم سبز رنگ

که بر دریچه گذر داشت ، با دلم می گفت

« نگاه کن

« تو هیچگاه پیش نرفتی

« تو فرو رفتی . »

دختری که هیچ کس و جز تو نداره چهارشنبه 19 مرداد‌ماه سال 1384 ساعت 12:27 ق.ظ