وقتی خیلی تنها بودم  وبلاگنویسی  رو شناختم. فهمیدم که جایی هست که آدم می تونه   غصه و خوشحالی‌هاش توش بنویسه  و شاید کسی  که از جنس غصه‌ها و خوشحالی‌های منه. بخونه .مدتی ...  ناراحت شدم- خندیدم- عصبانی شدم- به یأس فلسفی دچار شدم. تب انتخابات گرفتم- اعتراض کردم. فریاد کشیدم-خلاصه باهاش   زندگی کردم اما وقتی یک دفعه دیدم که داره جلوی چشمای   من و بقیه صفحاتش پرپر می‌شه. اون وقت دیگه هیچ کاری نکردم, چون مات و مبهوت شده بودم. مگه می‌شه, مگه می‌شه کسی که خودش این همه به تو انرژی می‌داد حالا یکهو انرژی‌هاش رو ازش بگیرن؟ . همین انتظار بود که منو تشنه‌ نوشتن می‌کرد. حالا باید کم‌کم خودمو آماده کنم برای تنهایی دوباره ... برای سکوت. باید اینو قبول کنم که ممکنه دیگه کسی نباشه که حرف‌های من و دردم رو بخونه.   خدا کنه غم باد نگیرم.