شاید این آخرین ترانه ام باشد

شاید این آخرین ترانه ام باشد   و شاید مهربانترین قسمت اندیشه ام ....   گم شده است همه نقشه هایم ...   خود را کودکی حس می کنم    که میان اسباب بازیهایش گم شده است ...    همیشه دلم می خواست   که بذر محبت درباغچه خانمان بکارم و عشق درو کنم ...    می بینی ؟ لحنم چه ساده شده است ؟   ذهنم خسته است و چشمم تمنای خواب دارد ...    نه خواب آشفته !    ای کاش می شد به دوردستها سفر کنم   با کسی که دلش از سنگ نمی شد ...    کاش می شد با کسی کنار آتش بایستم    که دلش برف زمستان نبود ....   کاش مرا کسی با خود می برد ... .. ..    کاش دلم ناامید نمی شد ..   کاش تو هم مرا تنها نمی گذاشتی ...   کاش از سر بیقراری واژه هم از من فرار نمی کرد