درختم ،‌سنگم ، ستاره ام ،

دیگر سپید را سیاه کردن برایم عین خطر کردن شده است .
 
 انگار از سالیان دراز است که من انتظار لحظه ای را می کشم
 
که نفس حبس شده ای را بیرون دهم !
 
 قفس را به راستی تجربه کردم و پرواز را ذهنم از یاد برد ....
 
 مدتهای مدید است که من از قفس می گویم ....
 
خوب می دانم ...
 
 من مسافر بیابان بی پایانی هستم
 
که جاده را نشناخته مقصد را گم کرده است ...
 
کاش می شد به اندازه پرنده ها ساده اندیشید ....
 
تنها رویای دانه ای و خاشاکی برای لانه ای !
 
 چه سخت است مسیر و چه تنهایی دشوار ......
 
« من امانتدار کابوسهای خویشم ...
 
درختم ،‌سنگم ، ستاره ام ،
 
‌قطبی فرضی از قطبهای بیشمار قلبی بی تپش،
 
 اکنون ای خاموش سهمگین ى
 
بگو درایستایی مرگ به کدامین قبله نماز برم ؟ ... »
 

.

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد