صدایی نیست کسی نیست آشنایی نیست .

درباره من

1-سلام ، من نه فرشته ام و نه از جنس آسمون ، و نه به قول اون نویسنده معروف یک کلوخ تیپا خورده ، من فقط یه آدمم ، یه آدم که گاهی زیادی مهربونه گاهی زیادی حساسه و گاهی هم زیادی مغرور ، آدمی که دوست داره همه رو دوست داشته باشه و با همه زلال باشه ! اما افسوس که آدمای دیگه گاهی این چیزا رو حس نمی کنن !! کاش خدای اون بالاها آدمایی رو سر راه هم قرار بده که حرف همو بفهمیم ، به یه چیز بخندیم، به یه چیز اشک بریزیم، و فهم و ادب و ایمان چاشنی صداقت کلاممون باشه . به همون خدای آسمونا اینا شعر نیست شعار نیست لااقل برای من نیست اینا از عمق وجود م بلند میشه بس که دیوار دلم کوتاه اس،هرکه از کوچه تنهایی ما میگذرد،به هوای هوسی هم که شده،سرکی میکشد و میگذرد . . . 2- در مورد وبلاگم ... به یادگار برای کسی که نه! برای به یادگار ماندن برای روزهای نیامده ی فردا می نویسم تا یادم نرود آنچه که بودم. چیزی نیست جز دل نوشت های من. صفحات وبلاگم چیزی شبیه لایه های درونی روحی و شخصیتی من است ٬ از همان لایه های پنهانی که ۱۰۰ سال یکبار میل به بروزشان در جایی غیر از اینجا میکنم! شاید اگر شخصی که مرا از نزدیک دیده وبه ظاهر می شناسد یکی از نوشته هایم را مقابلم بلند بلند بخواند و سوال پیچم کند من همزمان بلند بلند بخندم و همه چیز را انکار کنم! و بپرسم این مزخرفات را چه کسی نوشته! 3-در مورد تولدم... متولد 56/02/14 هستم از 26 سالگی شروع به نوشتن کردم و دوست ندارم ویرایش کنم زن زیبائی نیستم موهائی دارم سیاه که فقط تا زیر گردنم می‌‌آید و نه شب را به یادت می‌‌آورد نه ابریشم نه سکوتِ شاعرانه نه حتی خیال یک خوابِ آرام پوستِ گندمی دارم که نه به گندم میماند نه کویر و چشم هائی‌ که گاهی‌ سیاه میزند گاهی‌ قهوه ای دست‌هایم دست هایم مهربانند و هر از گاهی‌ برایِ تو به یادِ تو به عشقِ تو شعر می‌‌نویسند مرا همینطور ساده دوست داشته باش... . . ۳- در مورد تو ... این منم که تو را می خوانم نه پری قصه هستم در آفاق داستان و نه قاصدکی در یک قدمی تو کسی که همواره به یاد توست سالهاست با رودخانه و آسمان زندگی می کنم برای کفتران چاهی دانه می ریزم و ماه را به مهمانی درختان دعوت می کنم این تویی که مرا در تمام لحظات می بینی می نویسم تا تمامی درختان سالخورده بدانند که تو مهربانترین مهربانی پس آرام و گرم می نویسم دوستت دارم ۴- حرف دل ... زمانی کودکی را فهمیدیم که بزرگ شده بودیم ××× و حرف را زمانی درک کردیم که جز دروغ چیز دیگری برای گفتن نداشتیم ... ادامه...

آمار : 843879 بازدید Powered by Blogsky

صدایی نیست کسی نیست آشنایی نیست .

و در این برهوت همنوایی نیست .

نگاه دور دست تو بکاری نمی آید .

اینجا فقط شن باد است که میماند خاک است که میماند

و گرماست که تمامیت نفسگین زندگیم را میسوزاند .

اینجا تو نیستی که به فریاد برسی .

اینجا فریاد رسی هم نیست .

اینجا من هستم و این همه راه نرفته که افسوس گامهایم به دامان بلندشان نمیرسد .

اینجا نام هر کسی رویاست . اینجا عشق رویاست . بودن رویاست .

هستن رویاست . همین .

اینجا سوگ برپاست .

تباهی حکومت میکند بر دل انسانیت به انتها رسیده هزاره سوم .

اینجا خستگی واقعیت دارد . سکوت واقعیت دارد و مردن آرزویی دور .

آنقدر دور که گویی راه آخر ماندن در گذاشتن و گذشتن خلاصه میشود .

  بیا که بگذاریم و برویم بیا که دشتهای خشک اینجا

آکنده از صدای انتظار جاده های بی مقصد .

ببین که تاولهایم پر شده از شهوت سر واز کردن .

چقدر شبیه دیشب شده ام

شبیه همه شبهای بی کسی انسان شده ام که در سکوت میسوزد

و اشک واشک واشک مجال نفس کشیدن نمیدهد .

امشب شبیه انسانیت کویر زده اجدادم شده ام .

شبیه هابیل شبیه قابیل .

   شبیه دو نیمه انسان و شیطان شده ام .

امشب وجودم میان ستیز همواره دو برادر کهنسال میسوزد .

امشب میان آتش و دود گرفتارم و

اینجا تو نیستی که به فریاد برسی .

اینجا فریاد رسی هم نیست .

اینجا میان این آتش من هستم که میسوزم

من هستم که هرگز شبیه ابراهیم نبوده ام که آتش کویر فقط برای ابراهیمیان سرد میشود

و این سنت تاریخ است .

اینجا تو نیستی که به فریاد برسی .

و من هم ابراهیم نیستم

من اینجا در کنار ساحل چشمانت سوختم و دریای تو خاموشم نکرد

اینک من مانده ام و یک سوال که ته مانده وجودم را میخورد :

چرا دستان مسیحایی تو به فریادم نمیرسد ؟؟

دختری که هیچ کس و جز تو نداره دوشنبه 1 اسفند‌ماه سال 1384 ساعت 02:14 ق.ظ