تنها برای تو می نویسم

درباره من

1-سلام ، من نه فرشته ام و نه از جنس آسمون ، و نه به قول اون نویسنده معروف یک کلوخ تیپا خورده ، من فقط یه آدمم ، یه آدم که گاهی زیادی مهربونه گاهی زیادی حساسه و گاهی هم زیادی مغرور ، آدمی که دوست داره همه رو دوست داشته باشه و با همه زلال باشه ! اما افسوس که آدمای دیگه گاهی این چیزا رو حس نمی کنن !! کاش خدای اون بالاها آدمایی رو سر راه هم قرار بده که حرف همو بفهمیم ، به یه چیز بخندیم، به یه چیز اشک بریزیم، و فهم و ادب و ایمان چاشنی صداقت کلاممون باشه . به همون خدای آسمونا اینا شعر نیست شعار نیست لااقل برای من نیست اینا از عمق وجود م بلند میشه بس که دیوار دلم کوتاه اس،هرکه از کوچه تنهایی ما میگذرد،به هوای هوسی هم که شده،سرکی میکشد و میگذرد . . . 2- در مورد وبلاگم ... به یادگار برای کسی که نه! برای به یادگار ماندن برای روزهای نیامده ی فردا می نویسم تا یادم نرود آنچه که بودم. چیزی نیست جز دل نوشت های من. صفحات وبلاگم چیزی شبیه لایه های درونی روحی و شخصیتی من است ٬ از همان لایه های پنهانی که ۱۰۰ سال یکبار میل به بروزشان در جایی غیر از اینجا میکنم! شاید اگر شخصی که مرا از نزدیک دیده وبه ظاهر می شناسد یکی از نوشته هایم را مقابلم بلند بلند بخواند و سوال پیچم کند من همزمان بلند بلند بخندم و همه چیز را انکار کنم! و بپرسم این مزخرفات را چه کسی نوشته! 3-در مورد تولدم... متولد 56/02/14 هستم از 26 سالگی شروع به نوشتن کردم و دوست ندارم ویرایش کنم زن زیبائی نیستم موهائی دارم سیاه که فقط تا زیر گردنم می‌‌آید و نه شب را به یادت می‌‌آورد نه ابریشم نه سکوتِ شاعرانه نه حتی خیال یک خوابِ آرام پوستِ گندمی دارم که نه به گندم میماند نه کویر و چشم هائی‌ که گاهی‌ سیاه میزند گاهی‌ قهوه ای دست‌هایم دست هایم مهربانند و هر از گاهی‌ برایِ تو به یادِ تو به عشقِ تو شعر می‌‌نویسند مرا همینطور ساده دوست داشته باش... . . ۳- در مورد تو ... این منم که تو را می خوانم نه پری قصه هستم در آفاق داستان و نه قاصدکی در یک قدمی تو کسی که همواره به یاد توست سالهاست با رودخانه و آسمان زندگی می کنم برای کفتران چاهی دانه می ریزم و ماه را به مهمانی درختان دعوت می کنم این تویی که مرا در تمام لحظات می بینی می نویسم تا تمامی درختان سالخورده بدانند که تو مهربانترین مهربانی پس آرام و گرم می نویسم دوستت دارم ۴- حرف دل ... زمانی کودکی را فهمیدیم که بزرگ شده بودیم ××× و حرف را زمانی درک کردیم که جز دروغ چیز دیگری برای گفتن نداشتیم ... ادامه...

آمار : 844333 بازدید Powered by Blogsky

بادبادک تو

آبرنگ، دی‌ماه 1382، تهران

وقتی سلام‌های کاغذی دلم را به باد می‌سپارم،

می‌بردم تا آسمان، تا آبی‌ترین عمق ناپیدا،

آنجا که پژواک هر ذره دنباله‌ای‌ست به دنبال‌ بادبادکی بی نخ،

بالاتر و بالا.

آفتاب سلام‌ام می‌دهد

و من وصله‌های تن‌ام را تکه و سوخته به آسمان تو می‌چسبانم.

برایت ماه می‌کشم،

برایم ماه می‌شوی.

پلک می‌زنی و شب می‌رسد.

آفتابی‌های دل‌ام را نخوانده و خوانده در نگاه تو می‌خوابانم،

لالایی لای...لا... اشک می‌شوی روی گونه‌هایم تبدار،

و می‌بوسم‌ات هر بار در این عشق‌بازی بی‌پایان.

پلک نمی‌زنی دیگر، پلک نمی‌زنم...

آه... چه می‌شد امشب همیشه امشب باشد،

بی پروای فردا،

و اگر هم بود...

باشد که صبح را در چشمان تو طلوع کنم

و بگویم سلام.

آمین.

روزی گل به پروانه گفت:

تنهایم نگذار

پروانه گفت نمیذارم تنها بمونی

تا ابد در کنارت خواهم بود

امروز اون گل تنهاتر از قبل شده

و پروانه دیگر توان پرواز ندارد

بالهایش از غم گل شکسته

پروانه از غم گل خواهد مرد

دختری که هیچ کس و جز تو نداره شنبه 10 تیر‌ماه سال 1385 ساعت 12:33 ق.ظ

نظرات 1 + ارسال نظر

نغمه یکشنبه 11 تیر‌ماه سال 1385 ساعت 01:04 ق.ظ http://www.naghmeh.h.mihanblog.com

سلام عزیزم ممنون که حوصله کردی و به وبلاگم سرزدی/ در جوابت باید بگم نه . من مطالبی که از خودمه پایینش می نویسم. حرفای تو وبلاگت حرف دل منم هست منتهی شما قلم زیبایی داری که من ازش بی نصیبم. موفق باشی.