از دریا پرسیدم:
این امواج دیوانه ی تو
از کرانه ها چه می خواهند؟
چرا ایشان پریشان و در به در
به کرانه های از همه جا بی خبر می زنند؟
دریا در مقابل سوالم گریست.
امواج هم گریستند.
آنوقت دریا گفت:
که طعمه ی مرگ تنها آدمیان نیستند.
امواج هم مثل آدمها می میرند.
این امواج زنده هستند که لاشه امواج مرده
را شیون کنان به گورستان
سواحل خاموش می سپارند...
سلام
مثل همیشه زیبا
وقتی شعرهاتو میخونم حال میکنم
روز خوش mr.wolf