جسد سرد ...

دیریست مانده یک جسد سرد،

در خلوت کبود اتاقم

هر عضو آن ز عضو دگردور مانده است

گویی که قطعه، قطعه ی دیگر را

.از خود رانده است

.از یاد رفته در تن او وحدت

بر چهره اش که حیرت ماسیده روی آن،

سه حفره ی کبود که خالی است

.از تابش زمان

با ناخن این جسد را از هم شکافتم

رفتم درون هر رگ و هر استخوان آن

اما از آنچه در پی آن بودم،

.رنگی نیافتم

با جنبش است پیکر او گرم یک جدال

بسته است نقش بر تن لب هایش،

تصویر یک سوال