بی تو باز خواهم مرد

کاش تجسم حضورت در باورم را، در غالب کلمه توان بیان بود

کاش می توانستم سینه ام را بگشایم و

 قلبم را برون آورم تا ببینی، تا ببینند،

همگان ببینند که این قلب من است که باز می تپد،

 اما این بار با راحتی خیال.

صدایی از درون سینه ام نهیب می زند،

 که آری این صدا،صدای قلب توست که می تپد؛

 لیک مرا باور نیست.

از آن خاکستری بیش نمانده بود، مگر می تواند که دوباره بتپد

با کدامین نیرو؟

 با کدامین عشق؟

 با کدامین الهام؟

با کدامین ایمان؟

گوش می سپارم به صدای درون سینه ام

آری اوست که در درون سینه ام به تلاطم درآمده ولی امروز،

 برای توست که می تپد و این نیروی قلب توست

 که نور امید را به او بازگردانده

کاش می دانستی که گرما دستانت بود که

دیواره یخی قلبم را ذوب نمود،

 کاش می دانستی که از کلام تو بود که کلام من زنده شد

 و لبخند تو بود که بر لبانم نقش بست.

کاش تو نیز تصویر ذهنم را در باورت می گنجاندی

 تا زنده شدنم را، تا تصویر جسم مرده ام را فراموش نکنی  

تا بدانی که بی تو باز خواهم مرد.