اشک ماه

 رفتنت موج غریبیست که دل می شکند

 

دلم گرفته قد یه دریا قد یه دنیا

کاش می شد سوار موجها شد و فرسنگها دور شد

 دور از همه جا و همه کس

 کاش می شد سوار ابرها شد و بالا و بالاتر رفت

و دیگه هیچ کس را ندید

 دلم گرفته خیلی زیاد

گمان می کردم که با رفتنت ،با زخم زدنت

 و با نبودنت از یادم بروی

 ولی یادت که از ذهنم نرفت هیچ ،

دلتنگت شده ام دلتنگ تو...

کاش می شد که باز می دیدمت به گرمای چشمانت نیازمندم

 و قلبم خواهان آرامش وجود توست

 و اما تو ،هیچ هیچ ...

نه دلتنگی ،

نه یادی و نه خاطره ای ...

گمان می کردم که تو نه، تو فراموش نمی کنی

 اما فراموش کردی زودتر از هر کسی 

کاش می دانستی که چقدر نیازمند همفکری هایت هستم

 کاش می دانستی که بی تو بر من چه می گذرد

 کاش می دانستی که ساحل آرامی که تو برایم ساخته بودی

 کویری گشته برهوت با طوفان شنی سخت

هر روز به امید روزی که به یادم بیفتی

 و خاطرم برایت باز زنده شود چشمان را می گشایم

 و شب هیچ خبری نیست .

دیگر  ناامید شده ام ،

دیگر دوست ندارم که صبح چشمانم را باز کنم ...

دیگر دوست ندارم 

.

.

.