قسمت ...

خستم

خیلی خسته بیشتر از همه کس و همه چیز از خودم خستم .

 از خودم خستم چون حال و حوصله کسی رو ندارم

 ولی مجبورم بگم بخندم شوخی کنم

تا یه وقت کسی از دستم دلگیر نشه

 این روزا تنها دوستم غم شده

بیخیال !

نمیدونم چی بنویسم فقط اومدم تا یه ذره خالی بشم

 دلم میخواد برم یه جا انقدر داد بزنم که بیحال بشم

 بعد بیفتم و دیگه از جام پا نشم

 دیوار اتاقم دیگه جایی برای مشت زدن من نداره

همش مثل کف خیابون ها بالا پایینه .

 نه من زورم زیاد نیست دیوار نم کشیده

 نمیدونم میشه تو این وبلاگ داد زد یا نه؟

 نه هر کاری میکنم در و دیوار وبلاگ نمیلرزه

 دوباره باید تو دلم داد بزنم

ولی آخه این دل دیوونه ی من چه گناهی کرده؟

ولی دیگه جایی ندارم ....

دلم یه جوریه نمیدونم چه حسیه ولی ....

 نمیدونم فکر کنم گرفته 

 دلم مهم نیست منم مهم نیستم فقط اون مهمه . 

 خدایا دل من مهم نیست

 دل اون اگه گرفته کمکش کن تا بیشتر از این ...

 آخ خدایا نمیگم مشکلاتم رو حل کن

 فقط یه راهی جلو پام بذار که خیلی گیجم

 حد اقل بم پشتکار بده تا همین مسیر و برم و کم نیارم

می خواهم روزهای سیاهم را برگ برگ کنم

می خواهم سوزی که دائم در وجودم حس می کنم

به فراموشی بسپارم

فراموشی چه واژه زیبایی

اما حیف که سعادت و انتقام با مفهوم این واژه منافات دارد

می خواهم قلمو خیال را در دست بگیرم

وخودم را خوشبخت نقاشی کنم

می خواهم همه جا را آبی کنم

می خواهم آتش را از روزگار حذف کنم

می خواهم از ته دل و قلبم فریاد بکشم

تا شاید ذره ای از غوغا درونم کم شود

تا شاید قلبم از یاد خاطره ها تهی نشود

ای کاش دست کم صفحه خیالم

این رنگ و بو را می گرفت

دوست دارم خوب باشم

و خوب بودن را حالا تجربه کنم

 

تکیه به شونه هام نکن من از خودت خسته ترم...

     مـا که بـه هم نمی رسیم , بسه دیگه بـذار بـرم..

           کی گفته بود به جرم عشق یه عمری پرپرت کنم؟...

                   حیف تو نیست, کنج قفس چادر غم سرت کنم؟...

                           مـن نـه قلنـدر شبـم , نـه قهـرمـان قصـه هـا...

                               نـه برده ی حلقه به گوش , نه ناجی فرشته ها...

                                       تـو ایـن دو روز زنـدگـی , شبیـه مـن فـراوونـه...

                                               یه لحظه چشمات و ببند گذشتن از من آسونه...

                                                من عاشقم همین و بس , غصه نداره بی کسی...     

                                                   قشنگی قسمت ماست که ما به هم نمی رسیم

 

بر سر این سنگ یا آن سنگ می نشینم

زیرا جاذبه ای از اندوه

مرا بسوی زمین می کشد

خود فریبی است که می پندارم طبیعت پیرامون من

از آن من است

و چون بر چیناب لطیف جوی زلال آب می نگرم

تمام فاجعه را می بینم

ای تو

بگذار آنچه را که ندانسته ای

با این بوته گمنام نجوا کنم

سخت است هنگام وداع

آنگاه که  در می یابی

 چشمانی که درحال عبور است
 
پاره ای از وجود تو را

 نیز باخود خواهد برد