مثل دوران کودکی ام دوستت دارم ... ده تا ... ... قدر همه دنیا

نمی خواهم

آخرین ورق دفتر خاطرات تو باشم

که پاره میشوم

پاییز که بیاید و

تو نباشی سوار بر بادها

 سرگردان در کوچه ها

 باید

به دنبال کدام

 خانه خود باشم ....

قلم را روی کاغذ فشار می دهم

اما هیچ نمی نویسم

نمی توانم

از تو هیچ به یاد نمی آورم

تنها نامی که ماه هاست بر زبان نیاوردمش

و یک مشت خاطره

که آنقدر پوسیده اند که نمی دانم

 چند سال پیش آنها را نوشته ام

با آنها چه کنم؟

با تو چه کنم؟

با کسی که از او جز یک نام و مشتی خاطره هیچ ندارم !

حتی نامت هم برایم نا آشنا شده است

به راستی تو کیستی؟

. . .

نمی دانم !

باز مثل هر شب بغضی راه گلویم را سد کرده است

می خواهم نامت را صدا کنم

اما نمی توانم

باد می وزد و دفتر خاطرات را ورق می زند

در میان خاطرات پوسیده ام باز تو را می بینم

اشک هایم جاری می شوند

خاطرات پوسیده را به قلبم می فشارم تا یاد تو آرامم کند

دفتر خاطرات خیس می شود

و نوشته هایم آرام آرام محو می شوند

تمام دفترم سفید می شود

تنها یک کلمه در آن باقی می ماند

و من میدانم که. . .

نام تو هرگز محو نخواهد شد !

برای تو که دوستت دارم می نویسم.

برای تو که می دانم هرگز اینها را نخواهی خواند،

مقصر نبودی

عاشقی یاد گرفتنی نیست

هیچ مادری گریه را به کودکش یاد نمی دهد

عاشق که بودی دست کم تشری که با نگاهت می زدی

دل آدم را پاره پاره نمی کرد مهم نیست

من که برای معامله نیامده ام

اصل مهم این است

که هنوز همه راه ها به تو ختم می شود

و تو در جیبهایت تکه هایی از بهشت مرا پنهان کرده ای

نوشتن

فقط بهانه ایست که با تو باشم

 چگونه بگویم وقتی به تو می اندیشم اشکم جاری می شود،

تویی که عاشقانه زندگیم بودی،

هنوز خورشید ازتو به من می گوید

من خورشید را و دریا را با تو تجربه کرده ام

 حالا من مانده ام و خورشید و دریا ; اما بدون تو

امروز گریستم به یاد تمام آن غرورها که مانع گریستنم می شد

من امروز عشق را گریستم

 آری تا وقتی نفس می کشم تو را عاشقم

ای تنها نوای خلوت تنهایی های من

 من بی تو چه سردم

 نمی دانم الآن کجایی

در کجای این دنیای پهناور ایستاده ای؟

 اما هر کجا که هستی زندگیت سبز باد.  

به اندازه یک دلبستگی عمیق برایت گریستم

و به تو اندازه یک وابستگی ! ریشه احساسم را

در دریای ژرف خیالات آبیاری کردم 

گریستم و تو گریستی !

من از دلبستگی و تو از وابستگی

من فنا شدم و تو ماندی

دلم برات تنگه ...

 توی این روزهای خاکستری و ابری ...

 وقتی که نسیم پاییزی

                به صورتم میخوره ...

 دستهام , دستهای تورو میخوان ...

تا منو از میون این روزگار شلوغ رد کنی ...

محو بشم ... نیست بشم...

 از میون آدمهایی که منزلت عشق رو نچشیدن ...

 یا چشیدن و قدرشو نمیدونن...

                         

               دلم برات تنگه ...

 وقتی که بارون میاد و من بدون چتر ...

 تنها ... تنها و آرام ...صبور و بردبار...

 خودم رو دست ابرای سیاه میدم... تا بر من ببارند...

 شاید کمی از درد فقدان تو رو از عمق دل و جون من

بشورن و ببرن... اما ...

 اما میدونی که فقط بیشتر دلم تنگ میشه ...

        چقدر دلم برای چشمات تنگه میشه ...

وقتی که چشمامو میبندم و به عمق چشمهای تو خیره میشم...

                       

 امروز که نبودی به وسعت تمام دلتنگی ها دلتنگم

 می دانی چرا ؟

برای تنهایی وغربتی که درآن اسیر هستم ....

به خدا اگر لحظه ای در کنارم نباشی

هیچ وقت طلوع نخواهم کرد 

 به خاطر خدا برای طلوعم غروب مکن

 بمان که دیگربارشکوفه های زندگی ام گل کند

 تبسم را به یاد آور خنده راتکرار کن

 بگذار در آیینه دیدارت شکوفا شوم و

غمها را به آب امید بشویم ورخ برافروزم وققنوس وار

 از میان خاکسترچه کنم ها ؟

شاهد تولدی تازه باشم

اگر درمقابلم قفل سکوت وبی مهری بر دهانت زده ای

چشمانت هنوز گویاست برق محبت ازآن می ترواد ومی گوید ...

به حرمت نگاه سخنگویت بیا،

 بیا و از غربت وعزلت انتظارنجاتم بده

همه هستند من اما دربین همه بی توتنهایم

بین آنها غریبه ام همدل وهمزبان وسنگ صبورم بودی

 حالا بگو دور ازتو چه کنم

 غریبی وبی زبانی ام را فراموش مکن می فهمی ؛

 فراموش مکن ...

باور کن تونمی دانی چه سخت است

درمیان همه بودن وناآشنا ماندن وبی همزبان بودن

با زبانی ساده می گویم دوستت دارم

کودکانه با توسخن می گویم

مثل دوران کودکی ام دوستت دارم

ده تا ... کم است...

قدر همه دنیا

از گذشته مگو از آرزوهای دیروزت حرف نزن

 از آمال وآرزهای امروزت که می شود

 فردایی روشن سخن بگو !

تقدیم به کسی که معنای عشقش 

 

 در سرنوشت من ، با او زیستن است.