خدا تنهاست و من هم ...

خدا تنهاست

 و من هم

گاهی نوشتن چند خط ؛

 ساده دشوار میشود .؛

 به سادگی فراموش کردن مرگ

 لحظه در مقابل نگاه بی تفاوت آدمک های بی سر!

شاید باور این سادگی ها سخت باشد ؛

 سخت مثل من...

سخت مثل سماجت باران بی پناه دل ها؛

که دیوانه وار در پی امان گاهی ساده می گردد

و عاقبت جز آغوش باز پلک هایی از جنس شیشه

 پناهی نمی یابد ...

 و اینک من !

 با سادگی کودک  نگاهم با سر انگشتان باران 

 به یاد چهره هایی که سکوت شامگاهان را 

تنها با خود معنا می بخشیدند

 ترانه ای از جنس  سخت وخیس اشک 

 می نویسم....

 و تنها نیایش تنهایی ها را زمزمه می کنم....

 به سختی خالی از کلمه های پر می شوم

و شاید دیگر هیچ ......

من !

گاهی این ضمیر اول شخص مفرد و تنها !

وجودم رو به گرداب وحشت می کشاند

 نترسید!

دفع خطر احتمالی برای دیگران نه تنها لازم بلکه جایز هم نیست

این ضمیر ساده ی تنها به

« تو او ما شما آنها»

هیچ آسیبی نمی رساند.....

ضمیر مفرد ؛

 تنها  و ترسان توک زبان کودک دبستانی می ایستد

 و  با تردیدی سخت؛

اول از همه خوانده می شود و زود تر از همه فراموش!

«من» گاهی غصه می خورد

و به« ما »حسودی می کند

چرا که« تو»

نزدیکش هست اما با هم نیستند!

ضمیر ساده ی تنها  وقتی دلش می گیرد

 مجبور است  بی اشک گریه کند 

 در تاریکی ها ساده  و تنها آرام شود

و گاهی به تنهایی تمامی دنیا شود!
 
طبق دستور  ِ 

   زبان های نافهم؛

 «من » قوی ترین است !

چرا که تنهاست و همچنان  که لبخند می زند؛

غرورش را به نمایش می گذارد..!

اما حقیقت چیز دیگریست...

« من » نه آنچنان که باید قوی ست و نه مغرور!

 هر از چند گاهی 

 آغاز گر جمله ی ساده ی کودکی بی سواد میشود ...!

 گاهی نیز خسته از جمله ها

  حضورش را از دیدصفحه  پنهان می کند

من مهربان است

همه را دوست دارد؛

حتی«  تو او...شما آنها » را!

  از بین همه  « او»  می گوید

 که من را دوست دارد!

و « من» نیز او را می پرستد 

تلاش می کند برای او بنده ی خوبی باشد

 آنگونه که او می پسندد...

« ‌او » تنها کسی ست که «ضمیر ساده ی دنیا» دارد

و  عاقبت حرف هایی هست بین من و او

 که بین من و خودش باقی خواهد ماند....