تجلیت عشق

احساس می کنم که آفتاب عمرم به لب بام رسیده است

و دیگر فرصتی ندارم که به تو سفارش کنم...

وصیت می کنم وقتی که جانم را بر کف دست گذاشته ام

 

 و انتظار دارم هر لحظه با این دنیا وداع کنم و دیگر تو را نبینم...

 

تو را دوست می دارم

 

 و این دوستی بابت احتیاج و یا تجارت نیست.

 

 در این دنیا ، به کسی احتیاج ندارم

 

 و حتی گاه گاهی از خدای بزرگ نیز احساس بی نیازی می کنم...

 

و از او چیزی نمی طلبم.

 

 احساس احتیاج نمی کنم و چیزی نمی خواهم.

 

گله ای نمی کنم و آرزویی ندارم.

 

عشق من به خاطر آن است که تو شایسته عشق و محبتی ،

 

 و من عشق به تو را قسمتی از عشق به خدا می دانم

 

 و همچنان که خدای را می پرستم و عشق می ورزم

 

 به تو نیز که نماینده او در زمینی عشق می ورزم

 

و این عشق ورزیدن همچون نفس کشیدن برای من طبیعی است...

 

عشق هدف حیات و محرک زندگی من است

 

و زیباتر از عشق چیزی ندیده ام و بالاتر از عشق چیزی نخواسته ام.

 

عشق است که روح مرا به تموّج وا می دارد

 

 و قلب مرا به جوش می آورد.

 

 استعدادهای نهفته مرا ظاهر می کند

 

 و مرا از خودخواهی و خودبینی می راند.

 

 دنیای دیگری حس می کنم و در عالم وجود محو می شوم.

 

 احساس لطیف ، قلبی حساس و دیده ای زیبابین پیدا می کنم.

 

 لرزش یک برگ ، نور یک ستاره دور ،

 

 موریانه ای کوچک ، نسیم ملایم سحر ،

 

 موج دریا و غروب آفتاب همه احساس و روح مرا می ربایند

 

 و از این عالم مرا به دنیای دیگری می برند ،...

 

 این ها همه و همه از تجلیت عشق است...