دردی کهنه

 

من از دردی انچنان کهنه برایت حرف می زنم ؛

که حتی خودم را هم پشت ان فراموش کرده ام .

من از انچنان دردی قدیمی برایت می گویم ؛

که حتی چگونه زیستن را هم از یاد من برده است .

دردی کهنه .

که هیچ وقت حتی عادت روزمرگی هم ان را از من نگرفت .

دردی که هیچ وقت در پستوی من پنهان نشد .

دردی همیشه برای همه وقت .

برای همه جا .

برای تمام لحظه ها .

تنها ان بود که هیچ وقت فراموش نشد ؛

و فراموش نکرد مرا .

تنها همراه من .

تنها چیزی که برایم مانده ؛ تا نگویم هیچم .

من نه از اینجا می گویم ؛ نه از انجا ؛

و نه از قید مکان .

من نه از حال می گویم ؛ نه از گذشته ها ؛

و نه از قید زمان .

من از قید زیستن می گویم .

قیدی برای همه جمله ها .

قیدی شاید برای تمام مکان ها و زمان ها

 

قیدی که تمام مکان ها و زمان هایم

 

را معنا داده و بی معنا کرده .

قید اجبار بودن .

بودنی که زیستن را از من گرفته