روزی فقط احساسم کنی نه بیابیم و نه ببینیم فقط باورم کنی....

می زند نبض دلم می رود پای تو دور

بغض دارد به تنم می پیچد

جنس دریا شده ام

غرق اشکی که فرو می ریزد

از دو چشمان ترم

کاش لرزش دستان مرا می دیدی

کاش عشق مرا از نفسم می خواندی

لحظه رفتن تو

لحظه مردن احساس من است

عشق هر لحظه مرا می خواند

باید از شهر دلم کوچ کنم

از تو خالی شده ام

می وزد در سر من فکر عبور

می روم

خاک دلم را به شما خواهم داد

شاید از خاک تنم سود به مردم برسد

می روم گل بشوم

تا که یک روز مرا دست تو همراه شود...

تو تنهایی

ومن صد بار تنهاتر

تو میدانی که من جز با تو

با هر کس که باشم...باز تنهاییم

تو میدانی که این بغض فرو خورده

به جز بر شانه های استوارت

جای دیگر وا نخواهد شد...

 

ناگهان دست فلک باز ربود

شاخه نازک آمال دلم

پر گشود از دل من آه زمان

اشک جاری شد و غم مهمان

و از آن وقت دگر هیچ ندانم

که چسان من بودم؟

که چسان من هستم؟

و چرا می مانم ؟

شانه گریه من کو کجاست؟

آه وقت وداع باز رسید

سر من گوشه دیوار گریست.......

                                  

من .....

و این منم بی آنکه بدانی کجایم یا چگونه ام،

 پرواز و تنهایی. شب و خورشید.

 من و آرزو.

 واژه ها چه غریب در من پرسه میزنند

 بی آنکه بدانند من خود تنها یک گوشه از یک واژه ام

نه چیزی بیشتر و نه شاید کمتر.

 من گمگشته ترین آرزو در خیال مبهم یک واژه ام.

 مرا فراموش کنی یا نه،

 مرا شروع پنداری یا نه،

 مرا باور کنی یا نه،

 من هستم.

در خیال تو،

 در میان همه خاطرات فراموش شده تو،

 در میان همه آرزوهای محال تو،

 در میان خوابهای دم صبح،

 در میان همه جستجوهای تو برای یافتن چیزی به نام هیچ،

 در میان همه آنچه که باید و نباید تو،

 من پرسه میزنم.

 تنها با امید اینکه روزی فقط

 احساسم کنی نه بیابیم و نه ببینیم فقط باورم کنی.......

خواستم تا بار دیگر داستانی بنویسم

قلم نعره کشید ... کاغذ پاره شد ... افکارم در هم گردیدند ...

همه از من تقاضای سکوت کردند .

 

قلم میدانست که باید شرح دردها و غمها را بصورت کلمات نقاشی کند .

کاغذ می دانست که در زیر سطور غم و اندوه محو می شود .

و ... افکارم میدانستند که از در همی همانند زنجیری سر در گم می شوند .

و من خاموش سکوت را برگزیدم .

اما ....

چشمانم سکوت مرا با اشک معاوضه کردند .

و قطره های اشک و اندوه دل

مثل باران بهار

ارمغان کویر گونه ها شدند .         

 

 

 

سرنوشت سه دفعه بهت دروغ میگه؟!

اولین بار وقتی به دنیات میاره...

دومین بار وقتی عاشقت میکنه...

سومین بار هم زندگی رو ازت میگیره

 

 تا بفهمی همش خواب بود و بس ...