خسته ام

خدایا

 چه غریب است درد بی کسی

و چه تنهایم در این غربت که تو هم از من رویگردانی

 و اینک باز به سوی تو آمدم

 تا اندکی از درد درونم را برایت باز گویم

و خدایا تو بهتر میدانی آنچه درونم است

 تنهایی و بی کسی ام را دیده ای

دربه دری و آوارگی ام را

و هزارو یک درد که بزرگترینش ناامیدی است

خدایا همه را کنار گذاشته ام

اما با ناامیدی و بی هدفی نمی توانم بسازم

 صبرم بسیار است اما پوج وبی هدف میدوم

خسته شده ام…

 خسته

 

من مدت هاست که از زمین کنده ام !

 

تو این راز را میدانی

 

 و همه برگهای پاییزی که بی هیاهو بر زمین ریختند

 

 و همه درختان لختی که هیچ باکی از عریانی نداشتند ؛

 

همه روزهایی که شب شدند و شبهایی که سرد شدند

 

 و برف که بی صدا بر

 

 حریر سپید شب زمستانی  من و تو   پا گذاشتند ...

 

همه امدگان و رفتگان و

 

 همه لحظه های مرددی که به یقین پیوستند

 

 یا همه ارزو های پاکی که

 

 نجیب و معصومانه قربانی بت غرور شدند

 

و همه سجاده های سحرگاه که در سکوت دیدار تر شدند .

 

همه میدانند...

 

این کیست که در پشت پرده های سوال

 

ایستاده و با چشمهای مطمئن ؛ مرا می کاود ؟

 

 

این سایه بلند که  بر  نقطه دلم فرود امده ؛

 

 پرتو قامت کیست؟

 

این منم که با شتاب میپرم به سمت اسمان تو

 

 یا تویی که ارام می آیی به سوی زمین من؟

 

 تو کیستی؟

 

 که هم میبینی ؛ هم دیده میشوی

 

 هم میشنوی ؛ هم شنیده میشوی.

 

هم می آیی ؛ هم میروی!

 

و در این لحظه های پاره پاره از فراق

                                                                          به تنم وصله میشوی!

 

 تو کیستی ؟

 

 که من ز تو اینگونه بی تابم !

 

و اینک این زمستان است که می اید .

 

 پرده ها را کنار بزن !

 

 راز هر فصل را تماشا کن .

 

زمستان فصل من نیست .

 

تو میدانی !

 

 من دختر بهارم !

 

تو چمدانهای خالی مرا هم بسته ای !

 

                 دیریست که میدانم !   

                                

    من هر لحظه اماده ام . 

 

 همسفر تو هنوز هم منتظری؟

 

  برویم تا از درختان بی بر  میوه های تازه تر بچینیم

 

 و سبد های خالی دفتر عمر را پر کنیم.

 

سالهاست که همراه تو بوده ام .

 

 سالهاست !

 

 از انروز که در خاطره زمان گم شده ست !

 

 اکنون تو ؛ تازه مرا درمیابی؟ 

 

سالهاست همراه تو بوده ام .

 

 از انروز که ازلش نامیدند .

 

سالهاست با تو بوده ام و از همه وجود تو ؛

 

هیچ نخواستم جز حضور تو 

 

 عطر عبور تو و طنین دلنشین صدای گرمت

 

 که مرا به نام میخواند و خبر بودنت!

 

همیشه جذبه های عشق ؛ نا به هنگام می ربایدت

 

 و همیشه ارزو میکنم  ای کاش

 

 دور از جنجال و هیاهوی خط و رنگ و نقش بودی

 

 و تنها به زیبایی اقتدا میکردی

 

 تن رها از وابستگی ها به ارامی و نرمی

 

و سپیدی برف که به دلهایمان قدم میگذاشت

 

 لبخند می زدیم شاید روح رباینده

 

 در یک خلوت شبانه هنگام نیایش تو را بخواند .

 

شاید با یک بارقه در نگاهی اشنا ؛ تو را جذب کند .

 

 شاید با شنیدن کلمه آغاز شود

 

یا شاید مثل من از پس دردی جانسوز

 

 یا زخمی عمیق سر باز کند .

 

 شاید با یک دیدار پرده از حقیقتی زیبا و شگرف بگشاید .

 

شاید این جذبه با شنیدن صدایی که نمیدانی

 

 از کدام غزل  یا کدام ترانه حس گرفته است

 

تو را وسوسه کند و تو ناگهان در حضور کسی

 

 احساس یک پارچه بودن می کنی .

 

انجاست تجلی ملکوتی عشق

 

  نه بیش از تو   و  نه کمتر از تو 

 

 درست به قامت  تو  او  را دوخته اند .

 

 و هر دو  در هر فاصله ای که باشید

 

 به یک نقطه در اوج مینگرید .

 

انگاه هیچ صدایی بی معنا نیست و هر نقطه یک مبداء است

 

و هر نگاه و هر کلام  و هر حرکت نشانه ای ست

 

 که در خاطره زمان لحظه های عاشقیت را  ثبت میکند

 

و دلت هرگز از یاد نخواهد برد .

 

هرگز !

 

در جستجوی عشق بودن مثل گریز از ان است .

 

 ایا غنچه ها برای شکفتن تلاش میکنند ؟

 

ایا عشق نوبت به نوبت است یا زمان و مکان معنا دارد ؟

 

ایا عشق انتخاب میکند یا انتخاب میشود ؟

 

ورود و خروج و زمانش را میتوان تعیین کرد ؟

 

 نه نه

 

فقط او را طلب کن و صبر داشته باش  صبر داشته باش

 

یه روزی

 

 یه جایی 

 

یه جوری

 

 یه کسی 

 

یه چیزی

 

صبر داشته باش