یادگار روزهای شیرین من ...

برای آخرین بار می رفتم

می رفتم تا دلش را پس دهم

رفتم و هدیه اش را بردم

کز خاطرم رود.

بدو گفتم: اینم از دیدار آخر

با رفتنش.با پس دادن هدیه اش

گمان می کردم می توانم

او را برای همیشه فراموش کنم

اشتباه کردم. اشتباه

او هنوز هم باقی ست

چهره اش یک چشمه ی نورانی ست

اشتباه کردم. اشتباه

او هنوز بر وسعت چشمانم

در دلم باقی ست

آخر او

یادگار روزهای شیرین من است....

او هوایم را داشت وقتی که پیاده روها  لیز و یخبندان بود؛

 بی هوا رفت بی هوا ماندم 

 و چه هوایش امروز که پیاده روها  لیز و یخبندان است

 در سرم پیچیده است.....

  

 

  کجایند آن چشمها که نظاره کنند   مرگ تدریجی بی کسی ام را؟
کجایند آن چشمها که نظاره کنند
جهنم سرد شعله کشیده تحملم را؟
یادم آمد که به تو گفتم  : چه کنیم؟
و تو گفتی  :می خواهمت
یا نه اینطور گفتی
گفتی: پیمان می بندم با پیمان که تا زمان پیمان ،
پیمانم را نشکنم گفتم چطور؟
گفتی : ارزشش را دارد عزیز دل ؛
و من گول حرفهای چون عسل شیرینت را خوردم...  

 

وقتی بغضم شکسته شد و نفس هایم غرق شد

در اندوه بی تابی، فقط سکوت با من بود

گاهگاهی که تنم خسته از لحظه ها

 به سوی تلخ ترین مرداب زندگی کشیده می شد

شب هایی که بالشم خیس می شد از اشک شبانه

و حسرت فقط سکوت با من بود

دیری است که با درد خود هم آشیان شدم

و هنوز سکوت با من است کاش به جای تو

          بر سکوت عاشق بودم...          

       

نیست شوقی که زبان باز کنم، از چه بخوانم؟

من که منفور زمانم، چه بخوانم‌ چه نخوانم

چه بگویم سخن از شهد، که زهر است به کامم

وای از مشت ستمگر که بکوبیده دهانم

نیست غمخوار مرا در همه دنیا که بنازم

چه بگریم،

چه بخندم،

چه بمیرم،

چه بمانم...

گفتی تا شقایق هست زندگی باید کرد

شقایق هست اما تو نیستی

چه باید کرد؟

گفتی از پلک های خواب آلود دریا

بوی شب و سکوت و ستاره می آید

بوی شکوفه ی ساده دلواپسی های ....

 ابرک زخمی دیر پای من مظلومکم ...

چه ساده از بوی نارنج و ترنج و بابونه

چه ساده از هوای مرطوب این سرزمین

گذشتی.....