دل من تنها ، تنها ، سخت می گیرد.....

 

هر صبح طلوعی دیگر است بر انتظار فرداهای من 

قاصدک خوش خبرم روزهاست که نیامده و 

من درپشت پنجره تنهایی تو را می خوانم و خاطراتت را، 
 

خواهم ماند تنها در انتظار تو...  

چرا نوشتم در برگ؛ تنهاییم را برایت، نمی دانم...  

روزی خواهی آمد، 

برای روز آمدنت مهربانم....

... 

..

              

در چشمانم تنها یی ام را پنهان می کنم

در دلم ، دلتنگی ام را

در سکوتم ، حرفهای نگفته ام را

در لبخندم ، غصه هایم را

دل من چه خردسال است ، ساده می نگرد

ساده می خندد ، ساده می پوشد

دل من از تبار دیوارهای کاهگلی ست

ساده می افتد

ساده می شکند ، ساده می میرد

دل من تنها ، تنها ، سخت می گیرد.....  

. 

. 

.  

یادم می آید از من پرسیدی می توانم دوریت را تحمل کنم 

گفتم خواهم گریست 

و تو مرا به صبر فراخواندی 

گفتم بخاطر تو صبر خواهم کرد 

صبر خواهم کرد، اما 

اما قول بده اگر آمدی نپرسی  

  

 سرخی چشمانم و التهاب پلک هایم برای چیست! 

قول میدی؟؟