این شعر نامی ندارد
حتی تاریخ هم ندارد
تنها سطرهای مورب
می رود که آبی شود
شاید.
این شعر را به هیچ کس تقدیم می کنم
آخر,
موسیقی ِ پنهانی در این سطور
نواخته می شود
که تنها من
و تنها من می شنوم
و هیچکس.
اسکیزوفرنی مزمن من
می خندد
بر منطق روشن فکری ِ کوزه به سر ها,
شعر بی نام من بر وزن خاموشی سروده شده,
شعر بی تاریخ من
پایانی هم ندارد
حتی.
تنها,
شعریست برای هیچکس!
زیباست ـــــــــ زیباست ـــــــــ زیباست ــــــــــ زیباست ــــــــــ زیباست ـــــــــ زیباست