زندگی شستن یک بشقاب است!!!

یعنی زندگی میتونه به سادگی  کوتاهی و در عین حال پیچیدگی شستن
 
بشقاب است!!

شما وقتی بشقاب رو میشورید آثار گذشته رو ازش پاک میکنید

و برای آینده آمادش میکنید!!!

کاش زندگی شستن یک بشقاب بود!!!

 

 

 

تک و تنها میونه مردم اینجا

دارم از غصه میمیرم

توی این غربت شبها

خیلی وقته غم تو دلم لونه کرده

خیلی وقته که شبام تاریک و سرده

نازنین اما رسیدی

قصه هامو تو شنیدی

واسه ی درخت تنها

سایه بونیو امیدی

روزگارمون چه خوب بود

دستتو رو شاخه هام بود

صدای ریختن برگام

نشون فصل خزون بود

پشت این همه سکوتم

گریه هامو توندیدی

همیشه ابریم اما

تو که چشمامو ندیدی

با صدای خسته خوندم

تو برام قشنگ ترینی

هنوزم عاشقم اما

تو نگام عشق و ندیدی

 

 

 

 

                    بهار چیست ؟ ندانم , که من بهار ندارم

                                                               ز روزگار چه پرسی ؟ که روزگار ندارم

 

                    رواست حال مرا از شب سیاه بپرسی

                                                              که تا سپیده , به جز چشم اشکبار ندارم

 

                   به من که در همه عمرم به گلشنی نرسیدم

                                                             سخن مگو ز بهاران که من بهار ندارم

 

                   گهی به درد خود و گه به حال خلق بگریم

                                                             در این میان به جز جان سوگوار ندارم

 

                   مگر به چاه بگویم شبانه راز دلم را

                                                            که یار محرم و معشوق رازدار ندارم

 

                  تو سوز عشق ندانی , به اشک من ز چه خندی؟

                                                           که عاشقم من و در گریه اختیار ندارم

 

                 هر آنچه دوست پسندد به جان و دل بپسندم

                                                          که با قضا و قدر دست کارزار ندارم

 

 

 

 

  آسمون چشمای آبیه خداست که همیشه مواظب من و توست

  آسمونم امشب دلش گرفته . اون که دلش بزرگه  ,

 پس چرا نمی تونه جلوی بغضشو بگیره ؟

  وای خدا آسمون به این بزرگی اینجوریه دیگه وای به

حال بنده های تو.

  بعضی وقتا معلوم که آسمون دلش بدجوری از روزگار پره ,
 
چون وسط گریه هاش فریاد هم می زنه .

 

  فریادی که آدم رو به وحشت می ندازه , فریادی که توش پر از
 
حرفای نگفتس .

  منم امشب دلم مثل این آسمون گرفته , دوست دارم گریه کنم

و فریاد بزنم ولی افسوس که .....

  کاش الآن زیر بارون بودم , اونوقت منو آسمون هردومون
 
با هم کلی درد و دل می کردیم شاید اینطوری

 

  آروم می شدیم

  ای کاش الآن یه جایی بودم که هیچ کس نبود ,
 
جایی که جز صدای خودم و خدای خودم و آسمون هیچ

 

  صدایی شنیده نمی شد

  چند وقته دلم بدجوری هوای مشهد و کرده .

من دیوونه ی امام رضام

  امیدوارم امام رضا لایق بدونن و تابستون بطلبن

که برم زیارتشون

  به امید اون روز

 

 

 

گاه آرزو می کنم زورقی باشم برای تو

 

تا بدان جا برمت که می خواهی .

 

زورقی توانا

 

به تحمل باری که بر دوش داری

 

زورقی که هیچگاه واژگون نشود

 

به هر انداره که ناآرام باشی

 

یا متلاطم باشد

 

دریایی که در آن می رانی

 

ما رفتیم ...

ما رفتیم تا هر وقت مطمئن شدیم که

میشه بزرگ بشیم ولی آدم بزرگ نشیم

برگردیم ...

به امید دیدار ...
 

 

 

 

 

آری , آغاز دوست داشتن است

گرچه پایان راه ناپیداست

من به پایان راه دگر نیندیشم

که همین دوست داشتن زیباست

 

 

 

 

وقتی دلم برات تنگ می شه رو تپه ای از صدف می شینم

و توی آینه ام

 

 تو رو جستجو می کنم

وقتی با چراغی از جنس سپیده و ماه توی کوچه های

 

 خاطره به دنبال تو می گردم ,

 

دوست دارم تو رو زیر چتر کاج ها ببینم که دفتر خاطراتم

رو برای پروانه ها می خونی

 

 و قاصدک ها رو به سمت ساحل عشق پرواز می دی

من عاشقم

 

( اگر چه هیچ وقت نتونستم عشقم رو ثابت کنم )

 

اما اینو پیراهنم در یک بامداد شیرین به تو می گن

وقتی دلت برام تنگ شد به ابر کبودی که

 

از بالای سر یه نیلوفر تنها می گذره , لبخند بزن

 

 

 

من دل به کسی جز به تو آسان ندهم

چیزی که گران خریدم ,  ارزان ندهم

صد جان بدهم در آرزوی دل خویش

آن دل که تو را خواست , به صد جان ندهم

 

 

 

من درختم , امّا

نه درختی که بروید در باغ

نه درختی که برقصد دلشاد

آن درختم که بگرید با ابر

آن درختم که بنالد در باد

آن درختم که ز دیدار نسیم

برگ برگش کشد از دل فریاد

آن درختم که در این دشت سیاه

روز و شب مویه کند با مجنون

همه دم ناله زند با فرهاد

آن درختم که به صحرای غریب

خفته در بستر دشت

رسته در دامن کوه

شاخه هایش حسرت

برگ برگش اندوه

 

 

تکدرختم به دل بادیه یی آتشناک

که نه آب است در آنجا و نه آبادانی

ریشه ام سوخت ز بی آبی و بی بارانی

شاخه هایم همه چون دست مناجات به ابر است بلند

برگهایم چو زبانی که بسوزد ز عطش

روز و شب منتظر بارانند

لیک بارانی نیست

نه که باران , حتی

بر غمم دیده ی گریانی نیست

 

 

نه درختم , که منم هیمه ی خشکی بی سود

نازم آن دست که خیزد پی افروختنم

دیگر ای رهگذر !

تشنه ی آب نیم

تشنه ی سوختنم

تشنه ی سوختنم