دوستت دارم چند بخشه؟...

* عظیمترین جادوها .. جادوی کلمات است و بس *

ز تحسینم، خدارا .. لب فرو بند!
         نه شعر است این .. بسوزان دفترم را!
                 مرا شاعر چه می‌پنداری .. ای دوست
بسوزان این دل خوشباورم را...

مگر احساس گنجد در کلامی؟!
            مگر الهام جوشد با سرودی؟!
                           مگر دریا نشیند در سبویی؟!
مگر پندار گیرد تار و پودی؟!

اگر احساس می‌گنجید .. در شعر،
              بجز خاکستر از دفتر نمی‌ماند!
                      وگر الهام می‌جوشید .. با حرف؛
زبان، از ناتوانی در نمی‌ماند!
۰ــــ۰ــــ۰ــــ۰ــــ۰ــــ۰ــــ۰ـــــ۰ـــــ۰ـــــ۰ــــــ۰ــــ۰ــــ۰ــــ۰ــــ۰ــــــ۰ـــــ۰ـــــ۰
میدونی؟!
یه وقتایی یه حرفایی هست .. که آدم هیچ جوری نمیتونه اونارو بگه!
به هیچکس حتی اونایی که نزدیکتر از عشقن بهت! شاید از گفتنش
ترس داریم .. شایدم تردید .. نمیدونم شایدم فکر میکنیم یه جورایی
گفتنشون درست نباشه!شایدم فکر میکنیم اگه بگیمشون به غرور و
شخصیتمون بر میخوره .. اینجور حرفا هرچی که هستن مثل اسراره
آدم میمونن و اگه نگیشون برای همیشه تو همون دلت باقی میمونن
مهم این نیست که اونارو بگی یا نگی!
مهم اینه که براشون ارزش قاعل بشیو نذاری کنج دلت مدفون بشن.
مهم اینه که اگه فکر میکنی (باید) اونارو بگی .. بگی.
مهم اینه که اون کاری رو کنی و اون چیزی رو بگی که ارزشمنتره.
مهم اینه وقتی حرف میزنی طوری حرف بزنی که طرف باورت کنه.
و مهمتراز همه اینا اینه که بدونی ممکنه فردادیگه رو این زمین خاکی
نباشی! .. اونوقت برای همیشه این دلته که حسرت میخوره که چرا
بهش نگفتی؟! آخه چرا بهش نگفتی:« دوستت دارم».
پس سعی کنیم اون چیزایی رو بگیم که باعث میشه بیشتر باهم
باشیم و بهتر باهم بمونیم ...  چیزایی که ارزش چیزای دیگه رو بالا
میبره .. نه چیزایی که باعث دوری و نفرت و دلخوری میشه!
چیزای که بوی خوبی دارن .. شکل قشنگی دارن .. و حتی مزه اونا
میتونه خوشمزه تر از غذاهای مامانا باشه.
پس بیاین قشنگ باهمدیگه حرف بزنیم و قدر تمامی کلمات رو یکم
بیشتر بدونیم.


                    
  

به چه سان دوستم داری؟ نمیدانم!...

* عاقلان نقطه ی پرگار وجودند ولی
                   عشق داند که در این دایره سرگردانند *

دورترین ستاره نامت را میداند
از نردبام کهکشان بالا میروم ... و نام تو را میگویم
از خاک تا ستاره راهی نیست
وقتی که نام تو را میجویم ... در حرفهای کوچک نامت
مکان از تکیه گاهی تهی میشود
و زمان در درنگی جاودانه میشکند ... و تو
همه حضور میشوی در حروفی ناپیدا که من ام.
میشنوی؟ ... من!
پس بازا و در اوج جوهر این شب
مرا به نام صدا کن ... تو ای تو! ای بهترین عاشقترین
مرا به نام قدیمی ... به نام عشق صدا کن!
و چندان دخیل مبند که بخشکانیم از شرم ناتوانی خویش
چراکه من درخت معجزه نیستم ... یکی تک درختم!
 تنها هنرم این است
که تکیه گاه تو باشم ... و ای کاش که بتوانم.

«« پرسید یکی که عاشقی چیست؟
                                 گفتم که چو ما شوی بدانی »»

                

روزن یک حس نامحدود....

*  و من یعنی همان که در تو زنده است! *

با تو میشد روزها بی خستگی      
                دستها را سایبان یاس کرد
                      با تو میشــد لابلای یاســها            
                                مهربانی را کمی احساس کرد
                                       با تو میشد مثل یک حس مدام
                       روی برگی از شقایق راه رفت
                با تو میشد مثل یک پیوستگی
           در سکوتی محض بی همراه رفت
 حرفهایم بغضهایم بی دریغ
                  با تو میشد سبز همپای درخت
                         با تو میشد دست سیبی را فشرد
                                            حزن را انداخت بالای درخت
                     با تو میشد اشکها را باد داد
               غصه ها را ریخت بر روی زمین
           با تو میشد بیهوا فریاد زد:
 آی خیلی دوستت دارم همین!
            با تو میشد دست باران را گرفت
                             در هوایی تازه تر پرواز کرد
                                     روزن یک حس نامحدود را
                                         رو به سمت دوستیها باز کرد.

راز آدم و حوا...

 *خداوند سایه انسان است.همان گونه که سایه حرکات
   بدن را تکرار میکند..خداوند حرکات روح را تکرار میکند *

ــ حوا در باغ عدن قدم میزد که مار به او نزدیک شد و گفت:
این سیب را بخور.
حوا درسش را از خداوند آموخته بود..پس امتناع کرد.
مار اصرار کرد:این سیب را بخور تا برای شوهرت زیباتر بشوی.
حوا پاسخ داد:نیازی ندارم.او که جز من کسی را ندارد.
مار خندید:البته که دارد!
حوا باور نمیکرد.مار اورا به بالای یک تپه برد...به کنار چاهی!
سپس گفت:معشوقه آدم آن پایین است.آدم او را درآنجا مخفی
کرده است...نگاه کن.
حوا به درون چاه نگریست و بازتاب تصویر زن زیبایی را در آب دید.
و سپس سیبی را که مار به او پیشنهاد کرده بود..خورد.

                            

بهانه لبخندهای من تنها تویی...

             ]  هوا از من بگیر .......... نگاهت را اما نه  ]
«« میدونی امشب چی آرزو کردم؟ ......؟
                        ای کاش که آینه بودیم من و تو.   قبول داری؟
بذار تو روی آینه باشی و من پشت اون.میدونی چرا؟
تا هیچوقت از هم جدا نشیم ... هیچوقت !
        حتی موقع شکسته شدن.
گرچه میدونم حالا حالاها شکسته نشدنیه فاصله ی میونمون.
        پس تو هم امشب بیا با من آرزو کن :
« ای کاش آینه بودیم
تا هیچگاه ز یکدگر جدا نمیشدیم ...... حتی به وقت شکستن.»
بانوی یاسهای سفید تمنا میکند:
 در این شبهای عظیم برای من هم دعا کنید.یا علی.


       

همیشه عاشق تو ...

* باز هم قلبی به پایم افتاد ... *

فردا اگر  زراه  نمیآمد          من تا ابد کنار تو میماندم
    من تا ابد ترانه ی عشقم را
           در آقتاب عشق تو میخواندم
                  در پشت شیشه های اتاق تو
                         آن شب نگاه سرد سیاهی داشت
دالان دیدگان تو در ظلمت
                         گویی به عمق روح تو راهی داشت
لغزیده بود در مه آیینه
      تصویر ما شکسته و بی آهنگ
                  موی من رنگ ساقه گندم بود
                                 موهای تو خمیده و قیری رنگ
رازی درون سینه من میسوخت
             میخواستم که با تو سخن گوید
                           اما صدایم از گره کوته بود
                                       در سایه بوته هیچ نمیروید
زآنجا نگاه خسته من پر زد
                        آشفته گرد پیکر من چرخید
در چارچوب قاب طلایی رنگ چشم تو بر غم من خندید
دیدم اتاق درهم و مغشوش است
                                در پای من کتاب تو افتاده
سنجاقهای گیسوی من آنجا      بر روی تخت تو افتاده
بار دگر نگاه پریشانم 
        برگشت لال و خسته به سوی تو
                      میخواستم که با تو سخن گوید
                                          اما خموش ماند بروی تو
آنگاه ستارگان سپید اشک
           سوسو زدند در شب مژگانم
                  دیدم که دستان تو چون ابری
                                     آمد به سوی صورت حیرانم
دیدم که بال گرم نفسهایت
           ساییده شد بر گردن سرد من
                     گویی نسیم گمشده ای پیچید
                                  در بوته های وحشی درد من
بردم ز یاد اندوه فردا را
      گفتم: «سفر» فسانه ی تلخی بود
                      ناگه برروی زندگی ام گسترد
                                  آن لحظه طلایی عطر آلود را
آن شب من از لبان تو نوشیدم
                  آوازهای شاد طبیعت را
                       آن شب به کام عشق من افشاندی
ز آن بوسه قطره ابدیت را ... 

                       

من از تو مردم...

* من از تو مردم ... اما تو زندگانی من بودی *
تو با من میرفتی    تو در من میخواندی  
وقتی که من خیابانها را بی هیچ مقصدی میپیمودم
تو با من میرفتی    تو در من میخواندی
تو از میان نارون ها گنجشکهای عاشق را
به صبح پنجره دعوت میکردی
وقتی که شب مکرر میشد  وقتی که شب تمام نمیشد
تو با چراغهایت می آمدی به کوچه ما
تو با چراغهایت می آمدی
وقتی که بچه ها میرفتند و خوشه های اقاقی میخوابیدند
تو با چراغهایت می آمدی...
تو دستهایت را می بخشیدی  تو چشمهایت را می بخشیدی
تو مهربانیت را میبخشیدی    تو زندگانیت را می بخشیدی
تو گوش میدادی   اما مرا نمیدیدی  لاله ها را میچیدی!

من از تو مردم   در تو    با تو    همراهه تو   در چشمان تو
وحال سالیانی ست که زنده ام اما تنها در قلب تو
و نخواهم مرد چرا که مدتهاست که مرده ام در تو
و این مردن خود نوعی زندگی ست از جنس عشق در ما .

*در یکدگر غرق شوید اما فنا هرگز ... 
           
 

نه تو بیگانه ای نه من...

* و عشق .. تنها عشق... تورا به یک سیب میکند مانوس
  وعشق .. تنها عشق ... مرا به وسط اندوهه زندگیها برد
       رساند به امکان پرنده شدن .. وقتی ... ؟!؟مرا  *

چه بسیار باید از کنار من گذشته باشی و من
تو را نشناخته باشم؟!
چه بسیار باید در صندلی عقب تاکسی ها
کنار تو نشسته باشم و مرا بجا نیاورده باشی؟!
چه بسیار باید نگاه تو برای نگاه من دست تکان داده باشد
و ما بی تفاوت از کنار هم عبور کرده باشیم ؟!
نه تو بیگانه ای نه من ! پس چرا یکدیگر را نمیشناسیم ؟!

زنگ در خانه ات انگشت مرا صدا میزند
گلهای قالی اتاقت پاهای مرا میخوانند اما خیابانی کوچه ای
که مرا به تو برساند کجاست ؟!
وقتی نشانی تو را نمیدانم چگونه سوار تاکسی شوم ؟!
وقتی نامت را نمیدانم نشانی ات را از که بپرسم ؟!
شبی نیست که تلفن خانه ام شماره ات را خواب نبیند !
شبی نیست که تورا خواب نبینم
تورا تورا که دیرزمانی است چهره ات را فراموش کرده ام !
میخواهم بیایم اما گویی طلسم شده است تمامی راهها !
خانه ات با هر چه بهار با هرچه خورشید با هرچه عشق
و با هرچه روزهای زیبا انتظار مرا میکشد ...
اما در خانه ات هیچکس نمیداند که جای کسی خالی ست
کسی که در ابدیتی از خیابانها هر روز میگذرد تا تورا بیابد
کسی که تمام مسافرخانه های دنیا اورا میشناسند
و امروز باز هم دلتنگ توام اما کسی نیست که برمن بگوید
راه خانه ات از کدامین سو است ؟! 


             

* عشق یعنی ترس از دست دادن تو *
هر پرستو را با گرما عهدیست
با آغاز و تولد عشق که هر بهار تازه میشود
با نجابت شقایقها و پاکی برفدانه های آب شده
با طلوع خورشید زرد و آسمان پر غرور
با گندمکهای خفته در سبزه زار...شکوفه های قرمز گیلاس
با تمامی حقیقت یک فصل... اما...
و چون بهار مهاجر است و رفتنی
از پرستو نخواه که بماند
 (پس تو مهاجر نباش و تا ابد با من بمان... تا ابد)
« دیگه دلم بار سفر بسته که بیاد...خیلی وقته که مسافرم
و حالا که اجازه سفر دادی...با تمام وجود میخوام پرواز کنم به
سرزمینت..به سرزمین گرم و خورشیدیت...میدونم که خیلی
وقته منتظرم هستی...امیدوارم اونقدر قدرت سفر داشته باشم
که وقتی بهت میرسم به جای لبخند اشک بریزم! اونقدر که دلم
آروم درگوش دلت بگه: ای خوب من......عاشقانه دوستت دارم» 

             

سکوت سرشار از ناگفته هاست ...

* دنبال حقیقت مگرد ... چراکه حقیقت تنها در وجود توست *

«« پرنده گفت: چه بویی .. چه آفتابی .. آه بهار آمده است
و من به جستجوی جفت خویش خواهم رفت...
پرنده از لب ایوان پرید
مثل پیامی پرید و رفت
پرنده کوچک بود .. پرنده فکر نمیکرد
پرنده روزنامه نمیخواند .. پرنده قرض نداشت!
پرنده آدمها را نمیشناخت!
پرنده رو به هوا .. و بر فراز چراغهای خطر
در ارتفاع بی خبری میپرید
و لحظه های آبی را دیوانه وار تجربه میکرد
پرنده .. آه فقط یک پرنده بود
! و همچنان در جستجوی جفت خویش تا بهارانی دیگر! »»

حرفهای یواشکی :
این روزا همه فکر میکنن مریض شدم یا حال ندارم!! اما من هیچیم نیست
باور کن .. فقط یکم ساکت شدم! یکم که نه خیلی!!! 
سکوت .. چقدر آروم و مرموزه.
اونقدر که دیگه وقتی یکم حرف میزنم احساس بدی بهم دست میده .. فکر
میکنم نباید اونقدر حرف میزدم .. درحالیکه کل جملم از ده تا کلمه هم بیشتر
نبوده!! بیشترین پرحرفیم تو طول روز تنها وقتیه که باتو حرف میزنم .. البته
اگه بشه اسمش رو گذاشت پرحرفی!
تا حالا اینقدر به حقیقت وجودی سکوت نزدیک نشده بودم.
خودم هم نمیدونم چم شده اما باورکن هرچی سعی میکنم از بندش در بیام
نمیتونم نمیشه .. بیشتر حرفای روزم رو با نگاه میزنم .. حتی وقتی کسی 
چیزی ازم میپرسه با حرکت سرو دست جوابش رو میدم!
شاید این از حسرت حرف زدن برای تو سرچشمه میگیره!
یه طور خاصی شدم .. دوست دارم به هرچی نگاه میکنم تا عمقش آروم پیش
برم .. در سکوت محض. نترسا افسرده نشدم .. ازچیزی هم ناراحت نیستم
اما نمیدونم این چه حالیه که پیدا کردم .. خودم هم سردرگمم.
یه جورایی این سکوت رو دوست دارم.
شایدم بهش احتیاج دارم.
حتما بهش احتیاج دارم .. شاید بتونه کم کم آرومم کنه .. تاحالا که رام کننده
خوبی بوده! دارم آدم عجیبی میشم شایدم به قول تو متفاوت.
اما فعلا میخوام تو این حالت بمونم گرچه شدم مثه یه عروسک پشت ویترین!
 راستی تاحالا فکر کردی عروسکای پشت ویترین آرزوشون چیه؟!؟
« بی سبب پنهان مکن این راز را .. درد گنگی در نگاهت خفته است
گاه میکوشد که با جادوی عشق .. ره به قلبم برده افسونم کند »
تنهایی آرامش عجیبی به ادم میده اما ...