فرشته ای با نام من ...

* من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق
                      چار تکبیر زدم یکسره بر هرچه که هست *

«« تورا من چشم در راهم شباهنگام
که میگیرند در شاخ تلاجن سایه ها رنگ سیاهی
وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم
تورا من چشم در راهم
شباهنگام .. درآن دم .. دران نوبت که بندد دست نیلوفر
به پای سرو کوهی دام
گرم یاد آوری یا نه .. من از یادت نمی کاهم
تو را من چشم در راهم... »»

ـــ حرفهای یواشکی:
باز هم آمدی و باز هم رفتی و اینبار زیباتر از قبل .. پرمحتواتر
از همیشه .. عمیقتر از هرلحظه .. وعاشقتر از هر انسان!
دیروزها برای دیدارم میامدی .. امروز برای نشان کردنم آمدی
و فرداها برای تداوم بخشیدن به وجودیت دوست داشتن
خواهی آمد و من مثال همیشه چشم درانتظارت.
دورتر از اینهاآرزو میداشتم که یک فرشته بودم ...
عاری ازگناه .. آسمانی و عظیم .. پاک و نزدیک به ملکوت!
 ولی هم اکنون بسی خوشحالم که یک انسانم
گرچه خاکی و گناه آلود اما عاشق تو ..
و این بسی زیباتر از فرشته بودن است ... باور کن.
ای بهترینم ... عاشقترینم ... 
آنقدر دوستت دارم که حتی فرشتگان هم به تو حسادت
میکنند چه برسد بر دوست داشتنها !
وتو اینک فرشته ای داری با نام من..بالداری که عاشق توست.
 
           

آیا مرا باور داری؟...

* نه آغاز چنین رسمی بود
                      و نه فرجام چنان خواهد شد
 که کسی جز تو تورا دریابد
         تو دراین راهه رسیدن به خودت تنهایی *

                       

ــــ تا حالا بهت گفتم دوستت دارم؟
ــــ نه .. نگفتی!
ــــ دوستت دارم.
ــــ هنوزم؟!
ــــ برای همیشه.
ــــ فقط دوستم داری؟ هوم؟
ــــ ........................................

نمیدونم گریه ی من قشنگه یا تو دلت هی برای چشای
 نمناکم تنگ میشه ؟!
«« ای رفته ی بیخبر به سفر زسفر بیا
                       خواهی کسی خبر نشود بی خبر بیا
چشمم چنان دو پنجره ی انتظار شد
                          تا باز مانده پنجره هایم زدر بیا
از بس که سنگ روی تو به سینه ام زده ام
                   از سوزم آب شد دل سنگ ای دوست بیا
دانم که شه گذار به ویرانه نمیکند
                     امشب تو راه کج کن ازاین رهگذر بیا »»

یه روز متفاوت...

           * تو همانقدر شادی که خود میخواهی *

                                      

            

اشک آسمان...

     « به سفارش یک دوست »

* باران یادگار توست ... خاطره نمناکی نگاه من است
باران اشک آسمان است ... همانروزی که بارید و مرا از
وداع خبر داد ... از آینده های بی تو بودن ... از حسرت!
لیکن من آنقدر غرق در تو بودم که آسمان رااز یاد
برده بودم ... نه تنها آسمان که تمامی دنیا را!
باران ... دگر بار آمد و رفت ...
و افسوس که اینبار تنها من بودم ودل ... در حسرت تو
که بر چشمانم لبخندزنی و گویی:
ـــ باز هم چترت را فراموشش کرده ای؟
و من آرام گویم:
 ـــ دستان تورا که دارم! باکی نیست!
و امروز تنها در آستانه پنجره ها با آسمان نجوا کردم :
بارون رو دوست دارم هنوز ...... چون تورو یادم میاره *

             

یه آسمون و یه دنیا حرف ...
اونقدر سرگرم گرفتاریها و مشکلات روزمره و زندگی ماشینیمون
شدیم که خیلی چیزا رو نه تنها ازیاد بردیم... که حتی به یاد
 آوردنشهم برامون سخته... چند وقته به آسمون نگاه نکردید؟چند
وقته باهاش دردو دل نکردید؟ چند وقته جایی دراز نکشیدید و تیکه
ابرا رو به چیزای جورواجور تشبیه نکردید؟ اصلا میدونید آسمون چیه؟
میدونید این روزا چه رنگیه؟
حتما میگید:اووووووووااااااااه ما اونقدر گرفتاریم که دیگه وقتی برا این
چیزا نداریم...همین قدر که جلو پامون رو نگاه کنیم که زمین نخوریم
خودش کلیه! تو هم دلت خوشه ها!
براستی چرا؟چرا؟ بیاین برا یه بارم که شده به فکر خودمون باشیم.
به فکر دلمون ... به فکر آرزوهامون ... به فکر لحظه های بارونیمون
باشیم. اگه وقت کردید همین الان برید پشت پنجره هاتون و آروم
به آسمون لبخند بزنید و ازش بخواین تاروزی که زنده اید با محبت
نگاهتون کنه ... بجاش شما هم اون رو فراموش نمیکنید.
این چیز کمی نیست ... فراتر از یه عهده!
مگه ما چیمون از فرشته ها کمه که نباید آسمون رو داشته
 باشیم. ما ارزش بهترین چیزها رو داریم چون انسانیم

سفر بخیر ...

* تو همیشه هنگامی میایی که تمام دنیا از پیش من
رفته باشند ... و همیشه هنگامی میروی که من تنها
تو را تمام دنیایم میبینم ... پس چه خوب که میماندی
با منه تنها ...ای تمام دنیای من ...ایکاش که میماندی *

« باز هم آمدی و باز هم میدانستم که حکم بر مسافر بودن
توست اما نمیدانم چرا فراموش کرده بودم که خواهی رفت؟!
صمیمانه بابت آمدنت و تمام خوبیهایت از تو ممنونم ای خوب
من.تو را بر خدای آسمان سپردم تا دگر بار بازآیی. »

گرید به حالم ..... کوه و در و دشت ..... از این جدایی
مینالد از غم ..... این دل دما دم ..... فردا کجایی؟!؟!
سفر بخیر ..... 
 سفر بخیر ..... مسافر من
گریه نکن .....
گریه نکن ...... به خاطر من ..... به خاطر من!
باران میبارد امشب ... دلم غم دارد امشب
                 آرامه جان خسته .... ره میسپارد امشب
در نگاهت مانده چشمم
                      شاید از فکر سفر برگردی امشب
از تو دارم یادگاری
                  سردی این بوسه را پیوسته بر لب
قطره قطره اشک چشمم ...
                              میچکد با نم نم باران به دامن
بسته ای بار سفر را ...
                      با تو ای عاشقترینم بدکرده ام من
رنگ چشمت رنگ دریا  .....  سینه من دشت غمها
یادم آید زیر باران با تو بودم با تو تنها
                    زیر باران با تو بودم زیر باران با تو تنها
باران میبارد امشب ... تورو کم دارم امشب
                 آرام جان خسته ... ره میسپارد امشب
این کلام آخرینت برده میل زندگی را از تن من
گفته ای شاید بیایی ازسفر اما نمیشه باور من
رفتنت را کرده باور ...
                  التماسم را ببین در این نگاهم
زیر باران گریه کردم ...
                   بلکه باران شوید از جانم گناهم
سفر بخیر ...
                  سفر بخیر ...          مسافر من
گریه نکن ...                  گریه نکن ... 
                   به خاطر من ...       مسافر من.

           

دوستت دارم چند بخشه؟...

* عظیمترین جادوها .. جادوی کلمات است و بس *

ز تحسینم، خدارا .. لب فرو بند!
         نه شعر است این .. بسوزان دفترم را!
                 مرا شاعر چه می‌پنداری .. ای دوست
بسوزان این دل خوشباورم را...

مگر احساس گنجد در کلامی؟!
            مگر الهام جوشد با سرودی؟!
                           مگر دریا نشیند در سبویی؟!
مگر پندار گیرد تار و پودی؟!

اگر احساس می‌گنجید .. در شعر،
              بجز خاکستر از دفتر نمی‌ماند!
                      وگر الهام می‌جوشید .. با حرف؛
زبان، از ناتوانی در نمی‌ماند!
۰ــــ۰ــــ۰ــــ۰ــــ۰ــــ۰ــــ۰ـــــ۰ـــــ۰ـــــ۰ــــــ۰ــــ۰ــــ۰ــــ۰ــــ۰ــــــ۰ـــــ۰ـــــ۰
میدونی؟!
یه وقتایی یه حرفایی هست .. که آدم هیچ جوری نمیتونه اونارو بگه!
به هیچکس حتی اونایی که نزدیکتر از عشقن بهت! شاید از گفتنش
ترس داریم .. شایدم تردید .. نمیدونم شایدم فکر میکنیم یه جورایی
گفتنشون درست نباشه!شایدم فکر میکنیم اگه بگیمشون به غرور و
شخصیتمون بر میخوره .. اینجور حرفا هرچی که هستن مثل اسراره
آدم میمونن و اگه نگیشون برای همیشه تو همون دلت باقی میمونن
مهم این نیست که اونارو بگی یا نگی!
مهم اینه که براشون ارزش قاعل بشیو نذاری کنج دلت مدفون بشن.
مهم اینه که اگه فکر میکنی (باید) اونارو بگی .. بگی.
مهم اینه که اون کاری رو کنی و اون چیزی رو بگی که ارزشمنتره.
مهم اینه وقتی حرف میزنی طوری حرف بزنی که طرف باورت کنه.
و مهمتراز همه اینا اینه که بدونی ممکنه فردادیگه رو این زمین خاکی
نباشی! .. اونوقت برای همیشه این دلته که حسرت میخوره که چرا
بهش نگفتی؟! آخه چرا بهش نگفتی:« دوستت دارم».
پس سعی کنیم اون چیزایی رو بگیم که باعث میشه بیشتر باهم
باشیم و بهتر باهم بمونیم ...  چیزایی که ارزش چیزای دیگه رو بالا
میبره .. نه چیزایی که باعث دوری و نفرت و دلخوری میشه!
چیزای که بوی خوبی دارن .. شکل قشنگی دارن .. و حتی مزه اونا
میتونه خوشمزه تر از غذاهای مامانا باشه.
پس بیاین قشنگ باهمدیگه حرف بزنیم و قدر تمامی کلمات رو یکم
بیشتر بدونیم.


                    
  

به چه سان دوستم داری؟ نمیدانم!...

* عاقلان نقطه ی پرگار وجودند ولی
                   عشق داند که در این دایره سرگردانند *

دورترین ستاره نامت را میداند
از نردبام کهکشان بالا میروم ... و نام تو را میگویم
از خاک تا ستاره راهی نیست
وقتی که نام تو را میجویم ... در حرفهای کوچک نامت
مکان از تکیه گاهی تهی میشود
و زمان در درنگی جاودانه میشکند ... و تو
همه حضور میشوی در حروفی ناپیدا که من ام.
میشنوی؟ ... من!
پس بازا و در اوج جوهر این شب
مرا به نام صدا کن ... تو ای تو! ای بهترین عاشقترین
مرا به نام قدیمی ... به نام عشق صدا کن!
و چندان دخیل مبند که بخشکانیم از شرم ناتوانی خویش
چراکه من درخت معجزه نیستم ... یکی تک درختم!
 تنها هنرم این است
که تکیه گاه تو باشم ... و ای کاش که بتوانم.

«« پرسید یکی که عاشقی چیست؟
                                 گفتم که چو ما شوی بدانی »»

                

روزن یک حس نامحدود....

*  و من یعنی همان که در تو زنده است! *

با تو میشد روزها بی خستگی      
                دستها را سایبان یاس کرد
                      با تو میشــد لابلای یاســها            
                                مهربانی را کمی احساس کرد
                                       با تو میشد مثل یک حس مدام
                       روی برگی از شقایق راه رفت
                با تو میشد مثل یک پیوستگی
           در سکوتی محض بی همراه رفت
 حرفهایم بغضهایم بی دریغ
                  با تو میشد سبز همپای درخت
                         با تو میشد دست سیبی را فشرد
                                            حزن را انداخت بالای درخت
                     با تو میشد اشکها را باد داد
               غصه ها را ریخت بر روی زمین
           با تو میشد بیهوا فریاد زد:
 آی خیلی دوستت دارم همین!
            با تو میشد دست باران را گرفت
                             در هوایی تازه تر پرواز کرد
                                     روزن یک حس نامحدود را
                                         رو به سمت دوستیها باز کرد.

راز آدم و حوا...

 *خداوند سایه انسان است.همان گونه که سایه حرکات
   بدن را تکرار میکند..خداوند حرکات روح را تکرار میکند *

ــ حوا در باغ عدن قدم میزد که مار به او نزدیک شد و گفت:
این سیب را بخور.
حوا درسش را از خداوند آموخته بود..پس امتناع کرد.
مار اصرار کرد:این سیب را بخور تا برای شوهرت زیباتر بشوی.
حوا پاسخ داد:نیازی ندارم.او که جز من کسی را ندارد.
مار خندید:البته که دارد!
حوا باور نمیکرد.مار اورا به بالای یک تپه برد...به کنار چاهی!
سپس گفت:معشوقه آدم آن پایین است.آدم او را درآنجا مخفی
کرده است...نگاه کن.
حوا به درون چاه نگریست و بازتاب تصویر زن زیبایی را در آب دید.
و سپس سیبی را که مار به او پیشنهاد کرده بود..خورد.

                            

بهانه لبخندهای من تنها تویی...

             ]  هوا از من بگیر .......... نگاهت را اما نه  ]
«« میدونی امشب چی آرزو کردم؟ ......؟
                        ای کاش که آینه بودیم من و تو.   قبول داری؟
بذار تو روی آینه باشی و من پشت اون.میدونی چرا؟
تا هیچوقت از هم جدا نشیم ... هیچوقت !
        حتی موقع شکسته شدن.
گرچه میدونم حالا حالاها شکسته نشدنیه فاصله ی میونمون.
        پس تو هم امشب بیا با من آرزو کن :
« ای کاش آینه بودیم
تا هیچگاه ز یکدگر جدا نمیشدیم ...... حتی به وقت شکستن.»
بانوی یاسهای سفید تمنا میکند:
 در این شبهای عظیم برای من هم دعا کنید.یا علی.