شب را دوست دارم !
چون دیگر رهگذری از کوچه پس کو چه های
شهرم نمی گذرد تا سر گردانی مرا ببیند
.چون انتها را نمی بینم .
تا برای رسیدن به آن اشتیا قی نداشته باشم
شب را دوست دارم
چون دیگر هیچ عابری
از دور اشک های یخ زده ام را
در گوشه ی چشمان بی فروغم نمی بیند
شب را دوست دارم :
چرا که اولین بار تو را در شب یافتم
از شب می ترسم :
تو را در شب از دست دادم.
از شب متنفرم ،
به اندازه ی تمام عشق های دروغین
با آفتاب قهرم ،
چرا شبها به دیدارم نمی آید؟
گوش کن جاده صدا می زند از دور قدم های ترا
اگر صحبت شبو جدی بگیری
اگر زمزمه های نشاط‌آور شاپرک را بشنوی
نیمه های شب! نزدیک صبح
که ژاله روی گلبرگ بنفشه میرقصد
و نفس ، ارمغان نسیم پاک شب ... تا ژرفای دل نفوذ میکند
از یک غزل ، سیر میخورم! از یک عبارت ، سیر مینوشم
که کسی هست
نه خصم تو که در انتظار شکنجه پیکر تو لحظه بشمارد
کسی که به تو عشق میورزد
آن وقت میفهمی چرا گنجشک ها سرمست
در ضیافت بهار نغمه میخوانند
صبح زود ... دو به دو
آسمان بی هیچ دلشوره ای عرصه پرواز
هستی در مقابل این همه شور عشوه میکند
آنها که نه سکه ای دارند ، زرد
دل به یک دانه ارزن طلایی خوش میکنند
هر چند در بازار تو با ارزش نیست
اما هدیه ایست برای او
از آسمان آبی
که اگر بدانی
عشق ورزیدن ، مهر ورزیدن ، دادن بی ادعای باز پس گرفتن
چه لذتی دارد
محبت کیمیا میکند
تو هم در مرثیه غم اجتماع .... شادمان میرقصی
کودکانه میخندی
سعادت اینجاست
همنوا با سرود صبح
صبح ... وقتی فرشته ها به مهمانی قلب تو می آیند
به شب سوگند ، هیچ صبحی مثل صبح دیگر نیست
این درختان چه دارند
که چنین احساس های کهنی را در من برمی انگیزند؟
آنان چه موجودات ساکت و ساکنی هستند!
به نظر می رسد آن ها شرافتی را حمل می کنن
د که نتیجه ی شناخت ابدیت است
و آن ها نماینده ی چیزی هستند
که من باید بدانم و یا وقتی می دانسته ام
. شکل آن ها فقط زیبا و شکیل نیست،
آن ها چنان اغواگر و چنان جذاب هستند
که بیانگر چیزی بی شکل هستند
که من حتی احساس می کنم
نیاز ندارم درکش کنم، بلکه مشتاقم در آن دربرگرفته شوم.
غریزه این است که به سمتشان بروم و ارتباط پیدا کنم
، ولی درآغوش گرفتن یا لمس درخت به نظر نمی آید
که نکته ی اصلی باشد. و می دانم که بیشتر اوقات
، شما را همچون یک درخت احساس کرده ام،
زیرا که همان کیفیت ها را دارید.
آیا درختان سعی می کنند چیزی به ما بگویند؟
در جهان هستی همه چیز سعی دارد
چیزی به تو بگوید __
نه فقط درختان. کوهستان ها، اقیانوس،
رودخانه ها، آسمان، ابرها
___ همه به تو چیزی می گویند.
به تو می گویند که جهان هستی ابدی است،
که شکل ها عوض می شوند،
ولی عصاره همیشه باقی است.
بنابراین با شکل ها هویت نگیر،
با عصاره تنظیم شو.
بدن تو شکل تو است. ذهن تو، شکل تو است.
واقعیت وجود تو ورای این دو است.
و آن واقعیت، همه چیز دارد.
این جهان هستی در برابر آن واقعیت درونی تو فقیر است.
درخت چیزهای بسیار دارد، کوهستان چیزهای بسیاری دارد،
ولی واقعیت درونی تو تمام آن ها را، به اضافه plus، دارد.
و این نکته ی اضافی، هشیاریawareness است.
درخت وجود دارد، ولی از اینکه هست هشیار نیست.
و تاوقتی که هشیار نشوی که هستی،
فقط یک درخت متحرک هستی: تکامل نیافته ای.
تکامل، از طریق انسانیت می کوشد
تا به قله ی غایی معرفتconsciousness دست بیابد.
چند نفری رسیده اند، وجود آنان گواه کافی است
که همه می توانند برسند __ فقط قدری تلاش،
فقط قدری صداقت، قدری جست و جو.
همه چیز به تو می گویند
که طریقی که تو زندگی می کنی کافی نیست،
کارهایی که می کنی همه اش نیست.
زندگی معمولی تو فقط سطحی است، زندگی واقعی تو،
در بیشتر موارد دست نخورده باقی می ماند.
مردم به دنیا می آیند، زندگی می کنند و می میرند __
و بدون اینکه بدانند کیستند.
تمامی هستی ساکت است.
اگر تو نیز بتوانی ساکت باشی،
این معرفت درونی را خواهی شناخت،
و با شناخت این، زندگی یک خوشی می شود،
یک شادمانی لحظه به لحظه، یک جشن نور بی وقفه.
و آنوقت درختان به تو حسودیشان خواهد شد،
به جای اینکه تو به آن ها حسودی کنی __
زیرا تو می توانی گل های معرفت شکوفه دهی.
آن درخت ها بسیار فقیر هستند، خیلی در عقب راه هستند.
آن ها نیز مسافر هستند،
روزی آن ها نیز به جایی می رسند که تو اکنون هستی.
تو می بایست یک روز، آن ها بوده باشی.
گوتام بودا
از زندگانی های پیشین خودش
داستان های زیادی نقل کرده است.
یکی از داستان های او این است
که زمانی یک فیل بود
و یک شب در میان شب آتش سوزی بزرگی در جنگل رخ داد.
آتش چنان وحشی و باد چنان قوی بود
که تمام حیوانات جنگل شروع به فرار کردند،
ولی راه فراری پیدا نمی کردند.
فیل از دویدن خسته شده بود
و زیر درختی ایستاد تا اطراف را ببیند
و راه فراری پیدا کند. درست همانطور که می خواست حرکت کند
__ یک پایش را به هوا بلند کرده بود
که یک حیوان کوچک رفت و زیر پای او نشست.
پای او بزرگ بود
و آن حیوان کوچک شاید فکر کرده بوده
که جای مناسبی برای سایه گرفتن است
. ولی فیل دچار مشکل شد: اگر پایش را برزمین
می گذاشت، آن حیوان می مرد
و اگر پایش را زمین نمی گذاشت، خودش می میرد
__ زیرا آتش به سمت او می آمد.
ولی بودا گفت که آن فیل تصمیم گرفت
که مهم نیست: "یک روز، فرد باید بمیرد.
من نباید این فرصت را ازدست بدهم.
اگر بتوانم یک زندگی را نجات دهم....
تا وقتی زنده ام از این موجود محافظت می کنم."
ایستادن در آن وضعیت برای مدت طولانی دشوار بود.
فیل به پهلو و به طرفی افتاد که
آتش به آنجا می آمد.
او سوخت و مرد.
ولی تصمیم او برای نجات یک زندگی،
احترام او به مخلوقی کوچک،
سبب شد تا در زندگانی بعدی اش در کالبد انسانی زاده شود.
ما حرکت می کنیم، آن درختان نیز همچنین حرکت می کنند.
بستگی به این دارد که ما چه می کنیم،
بستگی به این دارد که ما با چه معرفتی زندگی می کنیم،
این چیزی است که ما را به گامی بالاتر می برد.
لذت بردن از درختان،
لذت بردن از تمام جهان هستی قشتگ است،
ولی به یاد بسپار:
هم اکنون تو در والاترین اوج هستی __
و کار اصلی تو این است که این فرصت انسان بودن را
از دست ندهی، بلکه مرکز وجود خویشتن را بیابی.
این یافتن تو را بخشی از روح کیهانی می کند،
آنوقت نیازی به هیچ شکل دیگر نداری.
و داشتن یک هستی بدون شکل، بزرگترین آزادی است.
حتی بدن نیز یک زندان است، ذهن یک زندان است.
وقتی که معرفت خالص شدی،
با کل یکی شدی، آزادی تو تمام است
__ و هدف این است.
با عصاره تنظیم شو