من زنده ام وزندگی را دوست دارم چون لحظه های زنده امروزم را فدای

لحظات در گذشته دیروزم نمیکنم


زندگی زیباست وهیچ گاه تکراری نیست اگر هر روز

تکامل دیروز باشد و نه اینکه امروز تداعی دیروز



 

خون گریه میکنم وقتی احساس میکنم نیستی

وقتی احساس میکنم دیگه رفتی  همه دنیا رو سرم خراب میشه

نکنه بری !

نه نمیذارم بری نمیتونی بری

نه تو همیشه هستی

نکنه دیگه بر نگردی

نکنه ........

 

 

              قرار تکراری

ساعتی


بالای سنگ قبرم


 
کوک میکنم


هر روز


که پلک باز میکنی


دور جهان


اسپند دود میگردانم..

 

آموخته ام 

 حداقل  میتوانم برای دیگران دعا کنم

 وقتی  کمک دیگری از دستم بر نمی آید

 
 

 

 

چشم به راه

آرزویی است مرا در دل                          که روان سوزد و جان کاهد

هر دم آن مرد هوسران را                       با غم و اشک و فغان خواهد

به خدا در دل جانم نیست                       هیچ جز حسرت دیدارش

سوختم از غم و کی باشد                      غم من مایه آزارش

                               نگران دیده به ره دارم

                               شاید آن گمشده باز آید

سایه ای تا که به در افتد                         من هراسان بدوم بر در

چون شتابان گذرد سایه                           خیره گردم به در دیگر

همه شب در دل این بستر                       جانم آن گمشده را جوید


                  


                              

شیطانی به شیطان دیگر گفت:به آن مرد مقدس متواضع نگاه کن

که در جاده راه میرود.در این فکرم که به سراغش بروم و روحش

را در اختیار بگیرم. رفیقش گفت:به حرفت گوش نمی دهد،تنها

به چیزهای مقدس می اندیشد. اما شیطان،به همان روش مشتاق

و متعصب همیشگی اش،خود را به شکل ملک مقرب جبرائیل در آورد

و در برابر مرد ظاهر شد.گفت:آمده ام به تو کمک کنم.

مرد مقدس گفت:باید من را با شخص دیگری اشتباه گرفته باشی.

من در زندگی ام کاری نکرده ام که سزاوار توجه یک فرشته باشم.

و به راه خود ادامه داد ،بی آنکه هرگز بداند از چه چیزی گریخته است



درس معلم

و اما بعد...

در کلاس روزگار،
درس‌های گونه گونه هست:
درس دست یافتن به آب و نان!
درس زیستن کنار این و آن.
درس مهر.
درس قهر،
درس آشنا شدن؛
درس با سرشک غم ز هم جدا شدن!

در کنار این معلمان و درس‌ها،
در کنار نمره‌های صفر و نمره‌های بیست!
یک معلم بزرگ نیز
در تمام لحظه‌ها، تمام عمر!
در کلاس هست و در کلاس نیست!

نام اوست: «مرگ»!
و آنچه را که درس می‌دهد؛
«زندگی» است!

                          «مشیری»

راز

و اما بعد...


                                             
آب از دیار دریا
با مهر مادرانه
آهنگ خاک می‌کرد

بر گِرد خاک می‌گشت
گَرد ملال او را
از چهره پاک می‌کرد

از خاکیان ندانم
ساحل به او چه می‌گفت
کان موج ناز پرورد
سر را به سنگ می‌زد
خود را هلاک می‌کرد!

                               «مشیری»





حواسم که پرت باشد نمیتوانم حرف بزنم. اگر هم بزنم مثل همیشه
چیز معقولی از آب در نمی آید. هیچ کجای زندگی این روزهایم سر جایش نیست. نه خواب نه بیداری نه هیچ چیز. چیز هایی روی دلم و توی دستهایم سنگینی میکند. حرف زدن راجع به بدیهیات همیشه دگرگونم میکند. که چقدر گنگم و چشمهایم چیزی نمیبیند. که چقدر دلم میخواهد از همه چیز رها شوم. که ببرم از همه چیز و خودم باشم. و چقدر دیوانه شده ام این روزها. این حرفها نظرم مسخره آمد. رفتم برای پیاده روی. چیزی عوض نشد .
تا باران به سر و صورت آدم بخورد و راه بروی خوب است اما به محض اینکه پا بدرون این خانه میگذاری همان آش و همان کاسه. آنقدر عاقل شده ام که دیگران را دردسر ندهم و کار احمقانه نکنم! اما هنوز آنقدرها عاقل نشده ام. کاش حالم رو به راه بود و از این باران لذت میبردم. این تنها شکایتی ست که میکنم. پنجره را باز میکنم که باران نزدیکتر باشد. باران کمکم میکند که فقط به صدا ها فکر کنم . صداهایی گه شاید هرگز نشنوم. احساس گناه دارم. گناهی به بزرگی یک فکر و به بزرگی رنجاندن آینده!
و شوقی دارم به عظمت یک فرار با شکوه!

دیشب خواب دیدم که پریدم هوا. از آن بالا برای همه دست تکان دادم
و آهسته گفتم: دیگه نمیام زمین...