مگر گناه من چه بود؟
دلتنگم و با هیچ کسم میل سخن نیست
کس در همه آفاق به دل تنگی من نیست
تو گفتی گریه کن تا آروم بشی
آره... یه وقتهایی با گریه آروم میشدم
دیگه هر چقدر هم اشک بریزم بازم آروم نمیشم...
دیگه تا کنار پنجره می ایستم بی خودی بغض میکنم
بی قرار میشم...
تو گفتی بیا با خودم حرف بزن ...به خودم بگو
نمیتونم...اگه با حرف نزدن بمیرم ...میمیرم و هیچی نمیگم...
تو گفتی دستتو بده به من و از اون گوشه بلند شو...
آخه این جا هم جا شد تو میشینی؟
ولی من دلم میخواد همیشه این گوشه خودمو مخفی کنم...
به زور خندیدم تا غصه نخوری
به زور جلوی اشک هامو گرفتم تا غصه نخوری ...
به زور غذا خوردم تاغصه نخوری ...
گفتی الان حالت خوبه؟...بهت دروغ گفتم که آره
گفتی ناراحت نیستی؟...بهت دروغ گفتم که نه
گفتی حوصله ی منو داری؟...بهت دروغ گفتم که آره
گفتی دلت گرفته؟...بهت دروغ گفتم که نه
من واسه قلب مهربونت بمیرم که منو تحمل میکنه...
دیگه تحمل خودمم واسم سخته...
دیگه به یه جایی رسیدم که آخرشه...
.
از این شبانه خسته ام
از این ترانه خسته ام
از این بهانه خسته ام
مگر گناه من چه بود؟
بهار هستیم فنا
مگر چه کرده ام خدا؟
عذاب بی خطا چرا؟
مگر گناه من چه بود؟
.
لمس کن کلماتی را که برایت می نویسم
تا بخوانی و بفهمی چقدرجایت خالیست . . .
تا بدانی نبودنت آزارم می دهد . . .
لمس کن نوشته هایی را که لمس ناشدنیست و عریان . . .
که از قلبم بر قلم و کاغذ می چکد
لمس کن گونه هایم را که خیس اشک است و پُر شیار . . .
لمس کن لحظه هایم را
. . .
تویی که نمیدانی من که هستم٬
لمس کن این با تو نبودن ها را
لمس کن . . .
یک نفر دلش گرفته بود ...
ابری کوچه به کوچه می دوید یک نفر دلش گرفته بود 
هوس کردم بی قراری هایم را نجوا کنم...
بیکرانگی ها را فریاد...
درد دل را
کاغذ و قلم دوا نکرد...
چرخش سرانگشت دلتنگی
بر غبار شیشه ی انتظار
ما را بس...
آشتی با خورشید ممنوع
مینویسم تا فراموش نکنم... تنهاترینم و باید تنها بمانم
آن هنگام که فرشته تاریکی مرا با خود به شهر ستاره ها برد
رنگی از شب بر روی چشمانم کشید و روی قلبم سیاه نوشت
"آشتی با خورسید ممنوع"
و من دیگر نور را یادم نیست
تو میدانی نور کجاست؟!
تو که در سرزمین روشنایی مست و خرسندی
خبر از خورشید تو را هست؟!
اگر او را دیدی در گوش او آرام بگو...
ستاره ها میترسند!
دیگر طلوع نکن....
من در پس این خنده تلخ،روز و شب می گریم
من با همه ی وجود به این بخت سیه می گریم
ای ابر بهار ،تو خموش باشو مبار
من بجای تو بهر دلِ غنچه ی غم می گریم
بگذار فریاد کند ....
میدانم تنها چند ساعتی از نوشته های پیش، گذشته است
اما ناگاه دل از فریاد کودک تنها
در کوچه های مارپیچ دست کشید...
همانطور که سایر انسانها دست کشیدند...و گفتند...
بگذار فریاد کند...
من کسی هستم که با خود ققنوس سوغات می برد
و تنها آرزویش این است که باورش کنند
و در پایان قصه ...
پشت تمام این دریچه های خیس ...
یک افق به سمت پنجره تنهایی من سبز می شود
وقتی که باران با تمام قطراتش انتظار مرا باور کند...
لایق به مرگ
ای کاش دنیا مثه آدامسم بود
مینداختمش تو دهنم و میجویدم
هروقت هم که شیرینی آدامسم تموم میشد
تُفش میکردم بیرون و یه آدامس نو مینداختم تو دهنم...
دقت کردی رو جعبه بعضی آدامسا نوشته
"بدون قند"انقدر هم تلخه که...
عینهو زهرمار...
چطور میشه یه آدامس تلخ رو جوید؟
بی خود نیست بعضیا آدامسشون رو باد میکنن...
باد میکنن...باد میکنن...
ا رو صورتشون بترکه!
میای زندگی رو مثه آدامس بادکنکی بادش کنیم،
بادش کنیم،بادش کنیم،تا بترکه!
یا اصلا اگه پایه ای بیا زندگی رو تُف کنیم!!
اینجا جهنمه...برو میخوام تنها باشم
برو میخوام تنها باشم من خائنم... با وعده های لامحال،با خنده های زورکی ... من قاتلم... با خنجر امید پوچ،در ظلمت شبهای تار... خود را جنایت کرده ام! از لحظه های بی نصیب،در انتظار فرصتهای بعد... من جاهلم... با اشتباهات جبران ناپذیر،با واژه یک تجربه... من لایقم... لایق به فرسایش استخوان در قبر تنگ... 
اینجا جهنمه...
بر خود خیانت کرده ام!
من نادمم...
خود را ملامت کرده ام!
خود را طبابت کرده ام!
من کافرم در گناهان آتشین،با امید بخشایندگی...
شیطان را حمایت کرده ام!
لایق به سوختن در شعله های سرخ رنگ...
لایق به مرگ!!!
برف بی صدا می آید...
برف با سوز و سرما می آید
و بی آنکه زمین بفهمد ،یکباره موهایش سپید میشود...
من آمدن برف را از صدای شوق کودکان و کوچ پرنده ها فهمیدم
بغض بی صدا می آید
بغض با سوز و آه می آید،ومن آمدنش را...
از لرزش صدایم ولغزش اشک برگونه هایم فهمیدم
آفتاب بی صدا رفت
وقتی همه خواب بودند تنهاییش را در آغوش کشیدو رفت
و کسی صدای پای آفتاب را نشنید...
و من رفتن آفتاب را در چهره یخ زده کودکی معصوم
در گوشه خیابان یافتم...
من هم میروم،آن هنگاه که بغض در گلویم سنگینی میکند
و آن هنگام که خورشید و برف را با هم آشتی دادم...
آنها را در آغوش میکشم و میروم...
و رفتنم را تو نخواهی فهمید
تو نخواهی فهمید...
باید اما بروم...!
خسته ام...
خسته از تکرارهای بیهوده...
خسته از نفسهای عمیق و سرد و مرده!
و چه حجمی دارد:حجم تنهایی من
حجم تنهایی من،قدر رویاهای نابود من انبوه است
حجم تنهایی من زیاد است،زیاد...!
و چه طعمی دارد:طعم تاریکی من
طعم تاریکی من طعم خون ساکن رگهای من است...!
من به تنهایی و تاریکی محکوم
ناتوان و مصدوم
باید این راه را تا آخر خطش بروم!
نیست امیدی هرچند
باید اما بروم
بروم ،گرچه می دانم نیست سرابی پیدا
نیست حتی کابوس شهری زیبا
گرچه میدانم دیر یا زود غزل خواهم خواند...
و من اکنون در راه
و هم آغوش سرما
باید اما بروم...!
باور کن که تو سینه غم دارم به حجم فریاد
گفتی دلتنگ دل نوشته هایم هستی...
اما مهربانم دیگر دلی برایم باقی نمانده
که بخواهد از پس ناگفته ها بنویسد
خسته از گذشته های نه چندان دور و بدون هیچ امیدی به آینده...
تنها کوله باری از خاطرات را به دوش می کشم
جایی سراغ نداری که بتوانم تنها برای لحظه ای
کوله ام را بگذارمو به اندازه چشم بر هم زدنی آرام گیرم؟
نه ...
از من نخواه که کوله ام را بر شانه های تو بگذارم...
حتی شانه هایت را در رویا نیز از آن خود نمیدانم
این است حقیقت
نه
شانه هایت با ارزش تر این است که آرامگاه من باشند!
با ارزش تر ...
باور کن ...
من از خدا خواستم
نغمه های عشق مرا به گوشت
برساند تا لبخند مراهرگز فراموش نکنی
وببینی که سایه ام به دنبالت است
تا هرگزنپنداری تنهایی
ولی اکنون تو رفته ای
من هم خواهم رفت
فرق رفتن تو با من این
است که من شاهد رفتن تو هستم....
برمیگردم ....
لحظه ها در حسرت مرگ می گذرد...!
و چنان تاریک است:
که به دنبال یک تابش نور
قدم از اِقدام بعدی خود می ترسد!
و چنان لبریز است:
کاسه صبر وجود سردم
تاب بی تاب من از تاخیر مرگ است که می رقصد!
و چنان سنگین است:
حجم آلوده مهمان قفس سینه من
و ز طعم غصب میزبان خود می گوید!
و چنان رنگین است:
مار خوش خط ونگار تن افسرده من
مار رنگین تنم،خون رگهای مرا می بلعد!
و چنان غمگین است:
چشمهای خسته لحظه های تکرار
که به تکرار عمل عادت معهود خود می گرید!
...لحظه ها در حسرت مرگ همچنان می گذرد!
دوستای گلم ... بدون شرح
اینجا قبلا چند تا عکس از بهترین دوستام بود
اما جای خالی عکسها
بدون شرح و
واضح بیانگر این مسئله است که
تو این دنیا چه مجازی و چه غیر مجازی
دوستی مهر محبت دوست داشتن مفهوم نداره .....
هیس ! سوفی قرار بود دیگه حرف نزنی ....
وای سوفی خفه بشی بهتره ....
جیییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییغ