لیلی مجنون قسمت چهارم

لیلی و مجنون قسمت چهارم

<sup>در قسمتهای گذشته خواندیم که پدر و بزرگان قبیله تصمیم گرفتند مجنون را به سفر حج ببرند
 
تا بلکه دست از عاشقی بردارد. سوز و گداز عاشقانه مجنون در کعبه همه را به راستی و

صداقت عشقش واقف کرد و اینک ادامه ماجرا:</sup>

... برگشتند. سفر حج هم حاجتشان را برآورده نکرد. حتی باعث دردسر

بیشتری هم شد. جماعتی منتظر نشسته بودند که صلاح کار قیس را پس از

این سفر ببینند. اما ماجرا که آشکار شد، حسودان و منکران، زبان به طعنه

گشودند. عده ای از اوباش قبیله لیلی به شکایت پیش رییس شحنه ها رفتند
 
و گفتند:"جوانی دیوانه آبروی قبیله مان را برده است.جوانی که هم خوب شعر
 
می گوید، هم صدا و آواز خوبی دارد. او شعر می خواند و کودکان و نوجوانان

هم یاد می گیرند و تکرار می کنند. هر شعر و غزلی که می سراید خنجری
 
است که بر پرده حرمت شهر فرو می آید. باید او را ادب کنیم ..."

کید این حسودان کارگر افتاد. شحنه ای که به قلدری و خونریزی شهره بود

مامور مهار و دستگیری و گوشمالی قیس شد. یکی از عامریان که از ماجرا

خبردار شد سریع خودش را به پدر قیس رساند و ماجرا را بازگو کرد. پدر یکباره
 
از جای برخاست و از هر طرف گروهی مامور برای پیدا کردن قیس و باز

آوردنش روانه کرد. چند روز و چند شب بی وقفه دنبالش گشتند اما گویی


قطره ای آب شده بودو به زمین فرو رفته بود. عده ای می گفتند قیس با آن

حال زار و نزارش یا در کوه خوراک درندگان وحشی شده است یا در بیابانها از

فرط ضعف و تشنگی جان سپرده است. شاید هم آن شحنه سنگدل او را

کشته است و جنازه اش را سر به نیست کرده باشد.آنقدر گفتند و گفتند تا

خانه مجنون تبدیل شد به ماتمکده. گروهی نشسته بودند به عزا و نوحه در

مرگ او ...پس از گذشت هفته ای از این ماجرا، مردی از قبیله بنی سعد که
 
از حوالی کوه نجد می گذشت مردی ژولیده و ژنده پوش و رنجور را دید که

بیشتر به ارواح شباهت داشت تا انسان. اما در اعماق چشمهای او بزرگی و

نجابتش را توانست حدس بزند. کنارش نشست. خواست غذا و آبی به او

بدهد. اما او امتناع می کرد. هر چه کرد با او همسخن گردد و کلامی و

نشانی از او بیابد افاقه ای نکرد. این بود که او را به حال خود گذاشت و به

راهش ادامه داد. پس از اینکه به قبیله عامریان رسید همه را سیاهپوش و

عزادار دید. ماجرا را پرسید و ناگاه به یاد شبحی افتاد که چند روز پیش در

گوشه خرابه دیده بود. نشانی او را که گرفت شباهتی بین آن شبح و جوان
 
درگذشته احساس کرد. سریع پدر قیس را خبر کرد که در فلان خرابه، شبحی
 
نیمه جان که نشانی هایش با نشانی های فرزندت همخوانی دارد رنجور و

ضعیف و دردمند، چنان که چشمان بی نورش گود رفته و مغز استخوانش

پدیدار شده، در چنگال ضعف و مرگ اسیر است ...پدر قیس به محض شنیدن

خبر، از جا جست و سوار اسب تیزرویی شد. اصرار نزدیکان که چند نفری

همراه او بیایند فایده ای نداشت. دلش نمی خواست کسی غیر از خودش

قیس را در حالتی ببیند که مرد غریبه وصف کرده بود. چند روزی در کوهها و
 
خرابه های سرزمین نجد وجب به وجب کوه و بیابان را دنبالش گشت تا اینکه

پسر را یافت. غریب و محزون و مجروح ...مجنون تا پدر را دید به رعایت ادب
 
بلند شد، زمین بوسید و به پایش افتاد:"ای تاج سر و افتخار من! عذرم بپذیر

که مجروح و ناتوانم. اصلا دلم نمی خواست مرا به چنین روزی و در چنین

شرایطی ببینی ... مرا ببخش اما بدان که سر رشته کار از دست من نیز

بیرون است"پدر قیس که ابتدا برای دلداری فرزند صلابت خود را حفظ کرده بود

ناگاه عنان صبر از کف داد و شروع به گریستن کرد و با مهربانی پدرانه شروع

به صحبت کرد:"آخه ای پسر! تا کی می خوای این بیقراری و ناشکیبی رو

ادامه بدی؟ نمی دونم کدوم چشم بد و نفرین کدوم رو سیاه، تو رو به این حال
 
و روز انداخت! از این همه غصه خوردن و طعنه این و اون شنیدن خسته

نشدی؟ هنوز نفهمیدی که مشت کوبیدن به سندان آهنی اثری نداره؟ از

همه اینها گذشته، گیرم که عاشقی، گیرم که مجنونی، نباید از پدر و مادر پیر
 
و رنجورت خبری بگیری؟ اصلا می دونی یک هفته است مادرت در عزای تو

موهای خودش را کنده و صورتش رو زخمی کرده؟

گیرم که نداری آن صبوری *** کز دوست کنی به صبر دوری


آخر کم از آنکه گاهگاهی *** آیی و به ما کنی نگاهی؟

اینطور که تو خودت رو آواره کوه و بیابون کردی که کاری از پیش نمی ره.

درسته که پدر لیلی به خفت و خواری جواب رد بهمون داد ولی هنوز روزنه

امیدی باقیه:




نومید مشو ز چاره جستن *** کز دانه شگفت نیست رستن

کاری که نه زو امید داری *** باشد سبب امیدواری

در نو میدی بسی امید است *** پایان شب سیه سپید است

اصلا خبر داری که شحنه ها قصد جونت رو کرده اند؟ چون ادعا می کنند

داستان سوز و عشق و عاشقیت آبروی خاندان لیلی را برده است"

مجنون کمی مکث کرد. به احترام پدر سر به زیر افکند و آرام و شمرده شروع
 
به پاسخ کرد:"ای پدر! ای سرور و بزرگتر قبیله عامریان! ای قبله گاه حاجاتم

پس از خدای! الهی همیشه زنده باشی که تو ملجأ و امید و پناهگاه منی.

ممنون که بدیدارم آمدی و تشکر از پند و نصیحت های مشفقانه ات که که

مرهم جانم شد. ولی پدر من سیاه روی و شرمنده به اختیار خودم اینجا

نیامده ام. حل این مشکل بدست من نیست وگرنه بسیار زودتر از اینها چاره
 
می کردم و اما در مورد شحنه ها. مرا در این عشق بیم تیغ و خون و خونریزی
 
نیست چرا که این بدیهی ترین رسم عاشقی است. سر بی ارزشترین کالایی
 
است که من می توانم در راه محبوب فدا کنم ..."مجنون این گفت و سر در
 
گریبان خویش فرو برد. ساعتی به سکوت گذشت. پدر، گوشه ای آرام اشک
 
می ریخت و در گوشه ای دیگر مجنون، لخت و عریان، با خودش زمزمه

می کرد. هنگام غروب پدر ردای خویش بر دوش او افکند و با اصرار و مهربانی
 
او را بر ترک اسب خویش نهاد و با هم به خانه برگشتند ...

ادامه دارد.