من خواهم رفت نه.. .من به خاک باز میگردم ...

و من خواهم رفت ..

 

اری من نیز روزی خواهم رفت .

 

رها خواهم شد.

 

در دستانِ پرهوس باد رها خواهم شدو

باد روزی تن ِ خسته ام را با خود خواهد برد.

شب را پرسیدم:این همه سیاهی را سبب چیست؟

 

ستاره هایش را خندید و

 گفت:اندک شرری اگر باشد در همین تاریکی است

 که از دروازه چشمانت میگذرد

 روز را گفتم:روشناییت را باور کنم؟

شعله های آفتابش را پنهان کرد و گفت:

بدین  باور مباش ..

تو در سکوتی سرد خواهی مرد

 روز و شب را پرسیدم:این آمد و شد ِ مدام از پی هم ؟؟

گفتند:از مردمانی میگریزیم 

 که در تاریکی ِجهل خود چشمهایشان را بر روی عشق بسته اند

 ،سکوت را سرزنش میکنند و بیهوده تن میسایند

 در کوچه های منجمد ِبی احساسی ِخویش.

 

پرنده را گفتم :این همه اوج در آسمان از چیست؟

 

آسمانی که چتریست بر سر

 مردمانی که چون موران ،خاموش در کنار هم میلولند..

گفت:آسمان بهانه است.

پرواز  رابه خاطر نسپار که پروازم در آسمان نه رفتن و عشق ِ

 رسیدن به اوج است ،که

 

رفتن از زمینی است که خاکش پذیرای هر تنی به عبث شده است.

 

آب را پرسیدم:روشناییت را به من بده ..

 

آب گفت:آنان در بالا دست مرا گِل کردند.دیگر

 حتی سهراب نیز شعری نمیسراید..و رفت.

آه ...آه..آه..

 

سرهای بریده..

 

کمرهای شکسته...

 

چوبه های دار ..

 

اعدامهای ممتد ..

 

کودکان ِ یاءس..منجمد و خموش

 

آری من خواهم رفت نه،من میروم .دیگر تمام شد..

 

دیگر این من نیز از

 

خود گریزان 

 

است

 

ازمن پرسیدم:بااین لبهای خاموش

 

،تن ِحقیر،

 

گردن شکسته

 

وقلب پاره پاره

 

توراکسی پذیرا 

 هست؟

 

من گفت:آسمان پذیرایم نیست،چون فراخ است و من حقیر

آب مرا نمیشناسد چون روشن است و من تاریک

 

روز از من میگریزد و شب رهایم میکند

 

باد مرا با خود نمیبرد

 

اما ،اما من از خاکم ،

خاک تنم را هر چند حقیر است و خوار ،

میپذیرد پس من به خاک 

بازمیگردم.

 

ای خدا...

ای خــــــــــــــدا...

 آنکه در تنهاترین تنهایی ام تنهای تنهایم گذاشت....

 در تنهاترین تنهاییش تنهای تنهایش نذار... 


چه جوابم بدهی ...

چه جوابی ندهی چه مرا یاد کنی...

 چه برانی از خود من تو را میخواهم

 چه تو باشی یانه تو مجازات منی ..

 به عذابی شیرین
 
 
 تکیه به شونه هام نکن من از تو افتاده ترم

ما که به هم نمی رسیم بسه دیگه بزار برم کی گفته بود

 به جرم عشق یه عمری پرپرت کنم حیف تو نیست

 کنج قفس چادر غم سرت کنم

 من نه قلندر شبم نه قهرمان قصه ها

 نه برده ای حلقه به گوش نه ناجی فرشته ها

من عاشقم همین و بس غصه نداره بی کسیم

 قشنگیه قسمت ماست که ما به هم نمی رسیم


گاهی

گاهی دلم نمی خواست تو را ببینم ام تو در کنارم بودی

و با نفسهایت یخ روزهایم باز می شد.


گاهی دلم نمی خواست تو را بخوانم،

اما تو چون یک ترانه ی زیبا بر لبم زندگی می کردی.


من در کنار تو بودم بدون اینکه شور و نوایی داشته باشم.

بی آنکه بدانم تو از خورشید کروتری.

بی آنکه بدانم تو تا کنون از شعرهایی که تا به حال از بر کرده ام،شنیدنی تری.


من در کنار تو بودم اما دریغا نمی دانستم کجا هستم.

حکایت من حکایت دره ای است که

عمری در کنار کوهستان زندگی می کند و با قله بیگانه است.


نمی دانستم از آسمان و زمین چه می خواهم .

هر شب در دیوان حافظ دنبال کسی می گشتم که مرا تا دروئازه های قیامت ببرد.


من انگار منتظر بودم کسی بیاید که قلبش زادگاه همه ی گلها باشد.


وقتی به من نگاه کردی،چشمهایم را بستم،

وقتی در جاده های خاطره غزل می خواندی،ایستادم و خاموش ماندم .

مهربانانه آمدی ،سنگدلانه رفتم.از شکفتن گفتی ،

از خزان سرودم و ناگهان مه همه جا را گرفت.

حرفهایم مرطوب شد و چشمهایت با ابر های مهاجر رفتند.


اکنون می خواهم دنیا پنجره ای بشود و

 من از قاب آن بر افق نگاه کنم و آنقدر دعا بخوانم که

 تو با نخستین خورشید به خانه ام بیایی.


اکنون دوست دارم باغهای زمین را دور بریزم،

آنگاه گلهای تازه ای بیافرینم و تقدیم تو میکنم

دل بهانه گیر من


 

نوشتن شاید بیش از آن که بهانه بخواهد ،

 

 یک دل بهانه گیر می خواهد

 

 مثل همین حالا که دلم ترا بهانه دارد ..

 

 گاه بیان احساسات چه دشوار است اما 

 

 می خواهم بدانی تا چه حد دوستت دارم 

 

 ترا تحسین می کنم

  

                      و به تو احترام می گذارم

 

 

 هر روز صبح که چشم می گشایم

 

 ترا در خیال !

 

 در کنار خود می بینم

 

می دانم هر چه پیش آید اهمیتی ندارد

آن روز ، روز خوبیست

 

چون تو در کنارم هستی ... 

            

نیایشی در دل تنهایی

خدایا

 راهی نمی بینم و آینده پنهان است.

 اما مهم نیست ، همین کافی ست

 که تو همه چیز را می بینی و من تو را،

 خدایا

  در این دنیا، پیوسته در معرض نابودی ، هلاک و مرگ هستم

 در دل می گویم :

 خدا یا

  تو به خاطر بندگانت معجزات بی شماری می کنی،

 پس به نجات من هم بیا ،

 مرا موهبت  آن بخش

که در تو زندگی کنم ،

 پیش بروم و نفس گسیخته را بکشم .

 مباد که از یاد ببرم

 تو پناه و آسایش من هستی .

 با دستی دامن تو را می گیرم

 و با دست دیگر به تهیدستان و درد مندان یاری می رسانم.

مرا در اوقات تنهایی و نیازمندی تنها مگذار

ای رحیم و بخشنده !

 مرا دریاب!

خدای رحیم و رحمان!

خدای خوب و مهربان!

 خدای صبور و بی نیاز!

 خدایی که مظهر قدرت، عزت، شرافت و پاکی ها هستی!

و را فقط، فقط به خودت، تو را به بی کرانی دریاهایت،

 تو را به عظمت کوههایت، به مخلوقاتت، به آفرینش پدیده هایت،

  و فقط به نام زیبای الله ات که مظهر همه چیز است قسم میدهیم

، که کمکمان کن تا دستگیر بندگانت شویم،

 کمک مان کن تا ما هم مانند تو صبور، عظیم، شریف و پاک شویم

 تا بتوانیم همانی باشیم که گفتی و خواستی و اشرف مخلوقات باشیم .

ما را از بندگانت  بی نیاز  گردان و رحمتت را از ما ردیغ مدار

  همانگونه که تا به حال نیز نکردی و ما تنها و تنها نیازمند

 همین رحمتت هستیم و از هر آنچه در بهشت وعده دادی

 فقط رضای تو را می خواهیم نه بهشتت را.

 خداوندا،ای خدای بزرگ و مهربان ای مهربانترین مهربانان!

هیچگاه سخنی بر زبان نراندم تا خاطری آزرده شود،

نگاهی نکردم تا دلی بلرزد،

راهی نرفته ام که بیراهه باشد،

 و اینها تنها به خواست تو بوده ،

و حال از تو می خواهم که بازهم مرا در زندگی یاری دهی

تا آنگونه باشم که آفریده شده ام.

پروردگار مهربانم !

به من آموخته ایی که در خاطر داشته باشم من تنها نیستم

 که می توانم ، می خواهم، انجام می دهم،

بلکه همه انسانها اینگونه اند.

به من آموخته ایی که تنها دل من دل نیست بلکه همه دلی در سینه دارند.

معبود بی نیازم!

حال از تو می خواهم که به من نیاز را بیاموزی ،

 من نیازمند شناخت خودم ،

به من بیاموز که من تنها نیستم .

 

ای الهه عشق!

تو آفریننده منی و تو آفریننده هر آنچه من دانسته و ندانسته ام هستی،

 ای مظهر عشق !

 به من بیاموز که در نبود شادی غمگین نباشم

و در نبود نور در ظلمت فرو نروم و در نبود تو به شیطان پناه نیاورم.

 من می دانم که تو آفریننده شادی و نوری .

  پروردگارا مرا دریاب که در همه حال تو از احوال دل ما با خبری

  

"آمین یا رب العالمین"

 

 

سکوت می کنم ۰۰۰

شادی 

سکوت می کنم..

 

 سکوت می کنم و از خویش به خویش میرسم...

سکوت می کنم ...

 سکوت می کنم و خود می دانم من زاده ی سکوتی وهم انگیزم...

 سکوت می کنم ...

سکوت می کنم و می دانم چشمهایم همیشه به راه خواهد ماند...

 سکوت می کنم ...

 سکوت می کنم و می دانم پاییز در بهار

افسانه ای از مرگ عشق خواهد راند...

 بها رها همه رفتند و درختان همه مردند

 و دیدگان همه سیراب گشتند از اشک مهتاب ...

 سکوت می کنم ودر بستر خاک به سوگ دل می نشینم...

دلم اشاره می کند به آنسوی پرچینهای شکسته  از انتظار...

 وبه خواب می رود و در خواب ، شهر سکوت را قدم میزند.

سکوت می کنم ، عمر رفته ام را بدرقه می کنم ،

 کلاه از سر بر می دارم واندیشناک،

 ظلماتِ فردا را سلام می گویم...

اکنون ایستاده ام ...

 سکوت می کنم و در سکوت فریاد می زنم ...

 من سکوتم را در گلو فریاد می کنم...

 سکوت می کنم...

 اشاره می کنم  به چشمانم در آیینه ی زنگار گرفته ی

 غم وسکوتِ چشمانم را انکار می کنم .

 من سکوتم را در گلو فریاد می کنم...

 

nima

سنگ

یه روز دل نشست با خودش فکر کرد ؛

 گفت از این به بعد سنگ می شم ؛

 سنگ شد ...

رفت میونِ سنگها نشست ...

عاشق یه سنگ دیگه شد


 

عجیب ترین مجسمه هایی که تا به حال دیده اید

عجیب ترین مجسمه هایی که تا به حال دیده اید

 
آدم به توان غول


001692.jpg



 لی لی پوتی های قصة گالیور را حتما می شناسید.

 آدم کوچولوهایی که همه چیزشان از لحاظ آدم بودن به گالیور می رفت جز ابعادشان.

غول هایی هم که بعدش گالیور به تورشان خورد، همین طور بودند.

 حالا تصورش را بکنید،

 یک نفر بیاید مجسمة آدم هایی را بسازد که به شدت واقعی به نظر می رسند،

 با این تفاوت که بعضی شان اندازة غول  هستند

و بعضی هاشان کوچک تر از ابعاد آدم های معمولی.

 و تازه اگر کوتوله ها یا غول های قصه ها

 به خاطر لباس یا سرو وضعشان با آدم های معمولی فرق داشتند،

 این مجسمه ها کاملا شکل آدم های امروزی باشند و

حتی لباس و مدل مو و کفش شان درست شبیه خود ما باشد.

 ران موئک در سال 1997 زحمت این کار را کشید.

این عروسک ساز، مجسمه ای ساخت به نام پدر مرده

که ابعادش دو سوم ابعاد یک آدم معمولی بود و

 مردی مرده را نشان می داد که دراز به دراز افتاده.

 موئک برای واقع نمایی این کار تا آن جا پیش  رفته بود که

 موهای خودش را روی سر اثر کاشته بود.

 او توجه خیلی ها را با این کارش جلب کرد و

این عملا آغاز کار او به عنوان یک هنرمند بود.

 بعدها به کارش ادامه داد و کارهایی چون زن حامله،

 پسر، ماسک های یک و دو، فرشته و... را ساخت.

 منتقدان حرف های جورواجوری دربارة کارهایش زدند.

 بعضی ها گفتند او دارد ابررئالیزمی را که در دهه 60

 در واکنش به نقاشی انتزاعی مدرنیستی پاگرفته بود،

 در یک شکل دیگر زنده می کند؛

چون در کارهای رئالیست های آن دوره،

 کسی زیاد در ابعاد دست نمی برد.

 بعضی ها هم نوشتند این اصلا هنر نیست.

 یک عده نوشتند اتفاقا بهترین کاری که در حوزة مجسمه سازی فیگوراتیو شده،

 کارهای اوست. بعضی ها هم گفتند: کارهای موئک آینه است؛

و انعکاس شورانگیزی از آدم هاست.

 نکته این جاست که واقع گرایی موئک،

 حالت های انسان امروزی را بازتاب می دهند.

کارهای او صرفا خوشگل و عروسکی نیستند

 و شخصیت هایش مثل کارهای کلاسیک، بزرگی شان قهرمانانه نیست.

 در چهرة هر کدامشان می شود شکنندگی و انسان گونگی آدم امروزی را دید.


رنه موئک در سال 1958 در ملبورن استرالیا به دنیا آمده.

 پدر و مادرش عروسک ساز بودند.

 بعدا ساکن انگلیس شد و مدت ها برای عکس های تبلیغاتی، مدل  می ساخت.

 خانه اش پر بود از عروسک هایی که برای این کار ساخته بود.

 از 1996 که فعالیت اش را به عنوان یک هنرمند شروع کرد،

 تا حالا، نمایش کارهایش بازتاب زیادی داشته است.


جنس مجسمه های موئک از مواد مختلفی چون فایبرگلاس، مرمر و... است.

این نکته را هم بگویم که مجسمة زن حاملة موئک را

گالری ملی استرالیا 8 میلیون دلار خریده است.


001662.jpg

ماسک۱
این چهره خود هنرمند است. درباره این کار نوشته اند:


اگر داخل دهانش را نگاه کنید،

می توانید دندان ها، لثه ها و حتی کمی آب دهانش را هم ببینید.

اگر برای چند دقیقه کنارش بایستید، شاید صدای خُر و پف اش را هم شنیدید


001671.jpg


خانم ها
اگر به خاطر ابعادشان نبود،

 مشکل می شد تشخیص داد کدامشان واقعی اند

 و چه کسی دارد پشت سر چه کسی حرف می زند


001686.jpg


ماسک 2
این هم پرتره دیگری از موئک . ابعاد هم که دستتان است

001650.jpg



ماسک 3
چهره به چهره شدن


این دو تا آدم هم دیدنی است

001659.jpg



کله بچه
کار اول موئک عروسک سازی بوده،

 اما بعید است هیچ بچه ای مایل به بازی کردن

 با همچین عروسک عظیم الجثه ای باشد


001656.jpg


پسر
مجسمه پسر را دارند به نمایشگاه می برند.

انگار واقعا یک بچه غول زنده را برای نمایش در سیرک آماده می کنند



001677.jpg

این هم پاهای پسر



001665.jpg


001683.jpg




زن نشسته
برای این که ابعاد کار دستتان بیاید،

 می توانید به عکس کناری نگاه کنید