دیگر کافیست ...

 

دلم برای کسی تنگ است

که همیشه در همه جا با من بود و پیوسته بی من بود

کسی که بی من ماند

 کسی که با من نیست

کسی که.....


 دیگر کافیست

آیا کسی هست ؟

 

افسوس من با تمام خاطره هایم

از خون که جز حماسه خونین نمی سرود

و از غرور  ‚ غروری که هیچ گاه

خود را چنین حقیر نمی زیست

در انتهای فرصت خود ایستاده ام

و گوش میکنم نه صدایی

و خیره میشوم نه ز یک برگ جنبشی 

 و نام من که نفس آن همه پکی بود

دیگر غبار مقبره ها را هم بر هم نمی زند

لرزید

و بر دو سوی خویش فرو ریخت

و دستهای ملتمسش از شکافها

مانند آههای طویلی بسوی من 

 پیش آمدند

سرد است

و بادها خطوط مرا قطع می کنند

ایا در این دیار کسی هست که هنوز

از آشنا شدن به چهره فنا شده خویش

وحشت نداشته باشد ؟


 

من و تو

 
تو آن جایی و
 
من این جا
 
در این فکر که تا چه حد دلتنگ توام...
 

یکی بود یکی نبود ...

 برای سالها می نویسم

 

           سالها بعد که چشمان تو عاشق می شوند

 

                                    افسوس که قصه مادربزرگ درست بود

 

                                                         همیشه یکی بود و یکی نبود ...

 

 

                  ای اشک چه بی موقع می ریزی ...

 

           ای بغض چه نا به هنگام گلویم را می فشاری  

 

             و راه جاری شدن واژه ها را می بندی !

 

                اگرمی دانستم چگونه مهارتان کنم ...

 

                        آنگاه حرف می زدم

 

            و آنچه را که در ژرفای قلبم بود بیان می کردم

محکم و استوار...

 

           آنچنان که به دل بنشیند و هیچ حقی ناحق نشود

 

آه سرد ...

 

تقدیم به شما

تو رویای خویش را،

بر پرده های خاموش نقش می زنی

و من،

زندگی را

خاموش خاموش

بر پرده های رویا


 

بگو تو از جنس دیگری

یا من؟!