آسمان در گوشه و کنارش رنگ لاجوردی به خود می گیرد

سکوتی وهم انگیزهمه جا را فرا می گیرد و

 قاصدکها خبر آمدن پاییزرا با خود به یغما می برند...

شبا هنگام ، چشمانم را نمی گشایم

 تا مباد یاد چشمانت را فراموش کنم.

آ هسته دستانم را بر دیوار برهنه می کشم و

 خطوطی طلایی بر پشت پلکانم چهره ی همیشه

 خندانت را به وضوح ترسیم می کنند.

آهسته انگشتانم را بر لبانت می گذارم و

 حباب اندیشه ام را بسوی چشمانت می غلطانم...

صدایی از نور در گوشم زمزمه می شود ...

با من بمان

به طلب تو چشم می گشایم :

نور پا یان یافته است.

تو رفته ای

 وچون همیشه دستانم بر دیوار سردِ خانه

 تنها مانده است.