مهربانی ممنوع !

   

مهربانی ممنوع !

دست سوزنده مشتاقت را

در نهانخانه ی جیبت بگذار

تا که پابند نباشی به کسی دست بدهی

خارهایی هستند که ز سر پنجه ی دوست

 با سرانگشتانت می جنگند

دوستی مسخره است

مهربانی ممنوع !

و تو ای دوست ترین  

در نهانخانه ی جیبت بگذار، دست سوزنده ی مشتاقت را

من و تو

باید از سلسله ی بایدها, دستهامان را زنجیر کنیم

با زبان دگران لحظه هامان را تفسیر کنیم

و نگوئیم که بازیگر یک قصه معتبریم

کاش میدانستی

که نباید حس کرد، که نباید دل بست

در فضایی که پر از همهمه ی آدمهاست

من گرفتارترین تنهایم ، تو گرفتارترین

دل ما بسته وابستگی است

قصه ی بودن من ، طرح یک خستگی است؟
 
           

                   

      
...... کودکی ......

وقتی بزرگ میشوی

 دیگر خجالت میکشی به گربه ها سلام کنی

و برای پرنده هایی که آوازهای نقره ای میخوانند ، دست تکان بدهی

خجالت میکشی دلت شوربزند

 برای جوجه قمریهایی که مادرشان برنگشته

فکرمیکنی آبرویت میرود اگر یکروز مردم

همانهایی که خیلی بزرگ شده اند 

 دلشوره های قلبت را ببینند و بتو بخندند

وقتی بزرگ میشوی 

 دیگر نمیترسی که نکند فردا صبح خورشید نیاید 

 حتی دلت نمیخواهد پشت کوهها سرک بکشی

 و خانه خورشید را از نزدیک ببینی

دیگر دعا نمیکنی برای آسمان که دلش گرفته 

 حتی آرزو نمیکنی کاش قدت میرسید

 و اشکهای آسمان را پاک میکردی !

وقتی بزرگ میشوی 

 قدت کوتاه میشود

آسمان بالا میرود و تودیگر دستت به ابرها نمیرسد

و برایت مهم نیست که توی کوچه پس کوچه های پشت ابرها

 ستاره ها چی بازی میکنند

آنها آنقدر دورند که حتی لبخندشان را هم نمی بینی 

 وماه ـ هم بازی قدیم توـ

 آنقدر کمرنگ میشود که اگر تمام شب را هم دنبالش بگردی 

 پیدایش نمیکنی !

وقتی بزرگ میشوی 

 دور قلبت سیم خاردار میکشی وتمام پروانه ها رابیرون میکنی

وهمراه بزرگترهای دیگر در مراسم تدفین درختها شرکت میکنی
 
وفاتحه تمام آوازها وپرنده ها را می خوانی !

ویکروز یادت می افتد که سالهاست تو چشمانت را گم کرده ای

ودستانت را در کوچه های کودکی جا گذاشته ای !

آنروز دیگر خیلی دیر شده است ....

فردای آنروز تو را به خاک میدهند

و میگویند :

خیلی بزرگ شده بود