نفس باغچه ـــــ عصر خزان

من که آرام آرام

آمده ام از پس دیوار بلند تردید

با خیال لمس

بال یک پروانه

با نگاهی که پر از واژه عشق است هنوز

و دلی مالامل از اندوه

گام های لرزان

و نگاهی که هراسان است از تاریکی

قفسی ساخته اند از بدنم

با رگ و ریشه طاعونی سرب و آهن

بازکن     پنجره ای رو به دلم

به تماشا بنشینم یک آن

                              نفس باغچه را

.

.

من در این, غوغای آرام درونم ؛

در پی مرثیه ای میگردم!

تا ؛  "بگویم"؛

    " بسرایم"؛

     "بنویسم"؛

              که چه آمد به سر این دل تنگ!

هر طرف مینگرم :

               , در و دیوار و اتاق

                        , از درون دل ریشم

                                 , از پس پرده غمگین نگاه مادر

                                                       یا

                                                 - دروغین نگه مضطرب خویشانم !-

میتوانم که "بگویم"؛

 میتوانم "بسرایم" ؛

 میتوانم "بنویسم" ؛

                    -بسیار-

                   ,زانچه بر این دل تنگ و

                                  بروائی دل سنگ و

                                              دل بیچاره خویش!

                   ,زانچه بر این من غمگین و

                                        تب آلوده ظن و

                                          نگران دل بی وحشت خویش

                                                         - که جزو هیچ ندارم یاری -,

    باری !

حال خواهم "بسرایم" ,

             "بنویسم" ,

           و "بگویم"

                      - بسیار-

:از کجا درد دلم باز کنم ؟!

  که خود این درد دلم , مرثیه ای شبگیر است !

               و من آن جغد پریشان خرابات دلم !

وقتی از دل "بسرائی" ,

              "بنویسی" ,

             و "بگوئی" ,

                       -بسیار- ؛

                          لا جرم دل شنود , این سخن ناهنجار!

                                    --------------------

حال اینگونه بدایت کنم از قصه خود( قصه دل):

     "روزگاری من و این دل به دوان میرفتیم  ,

                                    تو نگو سوی خزان میرفتیم !

   ومن اندیشه کنان , غرق این پندارم ؛

   که چرا هیچ  کسی در طی راه , 

   همدم دائمی غربت این شعر نبود؟!

   به فراتر که رویم , میفهمی ؛

                     که منم همدم این راه پر از شب نبدم!

   پس ؛ بنابراین قول ؛

       دل بیچارهء تنها بی من  ,  سختی این همه غربت یک تن

           میکشید بر دوش و

                    لب فرو می بست و

                          شکوه ای ساز نکرد !!!

                        -من همینجا از دل(همه مال از این دنیا) ,

                                                            معذرت میخواهم,

                                                             پوزشش میطلبم,

                                                             بگذر از این من نالایق تو!-

   ومن این میدانم ؛

   که نگفته این دل(سپر عشق خداوندی من , در بر این من شیطان خیزم),

                                                            بخششم فرموده !!! (ممنونم)

                                    --------------------

 همه مرثیه را , من به تحریر نیاوردم چون ؛

   "عاجز"م از اینکه ؛

                                    "بسرایم" همه اش ,

                                      "بنویسم" نیم ش ,

                                       و "بگویم" حتی ,

                                                    ذره ای از مویش.

بپذیرید که من ؛

عاجزم از گفتن,

مانده ام از رفتن,

و "خدا" را سوگند :

                 به "دعای رامش"

                             هم مرا بخشاید,

                                        هم به دل افزاید.

                                    --------------------

شبتان را خوش باد !

روزتان پر باران !

- دل من !

            ز"خداوندت" خواه ؛

                 تا دراین دور گران ,

                     و دراین عصر خزان ,

                              و دراین رهگذر ناهموار,

                                                       بسلامت گذرم !.

نام دیگر من ....

دردهای من

 جامه نیستند

تا ز تن در آورم

چامه و چکامه نیستند

تا به رشته ی سخن در آورم

نعره نیستند

تا ز نای جان براورم

دردهای من نگفتنی

دردهای من نهفتنی است

دردهای من

گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست

درد مردم زمانه است

مردمی که کفشهایشان درد می کند

جلد کهنه ی شناسنامه هایشان درد می کند

من ولی تمام استخوان بودنم

لحظه ی ساده ی سرودنم

درد می کند

انحنای روح من

شاخه های خسته ی غرور من

تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است

دردهای پوستی کجا؟

درد دوستی کجا؟

اولین قلم

حرف حرف درد را در دلم نوشته است

دست سرنوشت خلوت درد را با گلم سرشته است

دفتر مرا دست درد میزند ورق

شعر تازه ی مرا

درد گفته است

درد هم شنفته است

پس در این میانه من

از چه حرف می زنم؟

درد.... حرف نیست

درد نام دیگر من است

من چگونه خویش را صدا کنم؟؟؟؟؟

زندگی حرف تازه ای ندارد

من و سایه ی بی دریغ شب

گفتی زیر نور ماه که راه می روی،

تنها نیستی

سایه ات سیگار می کشدو تو

خاکسترش را می تکانی.

سال ها و شاید قرن ها

از همین یک ثانیه ی قبل می گذرد.

و من با خودم فکر می کنم.

برای منی که بیشتر یک سایه ام تا یک سیگار

چه کسی قدم می زند و

چه کسی خاکسترم را می تکاند؟

چه کسی سوت می زند

یا برای همیشه می میرد؟

به دیوارهای اتاقم گفته ام

که چشم هایم به زبانی منقرص شده حرف می زنند.

و هیروگلیف دست هایم را کسی نمی فهمد.

عقربه ها

پایشان را از گلیمشان دارازتر کرده اند

صدای جیرجیرک ها می آید

و زندگی برای من دیگر

حرف تازه ای ندارد....

بی خیال

بی خیال از قصه ی مرگ صدام ..

بی خیال از اینکه بارون چشام ..

بی خیال از این شکارِ  دل تو ..

هدفش گم شده ایی تیره نگاه ..

بی خیال از اینکه من پای عشقت جون میدم ..

بدون اینو یه روزی عشق و بهت نشون میدم ..

بدون از دوریت نمی میره دلم ..

از دل سرد تو میمیره دلم ..

رو دلم اینهمه سنگینی نکن ..

روزای خوبم و بارونی نکن .. 

بی خیال از اینکه من پای عشقت جون میدم ..

بدون اینو یه روزی عشق و بهت نشون میدم ..

       

پری دریایی

این یکی رو تو همین ایران خودمون گرفتن باور کن خشکلترینشه. به جووووووون سرندی پیتی...  http://daneshmand.ca/Mermaid_Found.html

آیا کسی هست که دستم را بگیرد ؟

چه قدر سخته

 تو چشمای کسی که

 تمام عشقت رو ازت گرفته

و به جاش یه زخم همیشگی رو

 به قلبت هدیه داده زل بزنی

و به جای اینکه لبریز کینه و نفرت بشی

 حس کنی که هنوز دوستش داری

چه قدر سخته دلت بخواد سرت رو

 باز به دیواری تکیه بدی که یه بار

 زیر آوار غرورش همه وجودت له شده

چه قدر سخته تو خیالت ساعتها باهاش حرف بزنی

اما وقتی دیدیش هیچ چیز نتونی بگی

 چه قدر سخته وقتی پشتت بهشه دونه های اشک گونه هاتو خیس کنه

اما مجبور باشی بخندی تا نفهمه هنوز دوستش داری ...!!!

بعد از تو

بی عشق بودم

 
  بی باغ و بهار

بعد از تو

بی آسمان بودم

  بی ستاره ، بی خورشید

بعد از تو

بی درخت بودم

 بی گل ،بی ریشه

بعد از تو زمینی تشنه

ترک خورده چون کویر

بعد از تو

هم صدای باد و باران .

باز می گردم اما

در باوری شورانگیز

به ازدحام خیابان

 
به عشوه های زمین

به پرواز و بوسه های باران

آری می خواهم باز گردم

آیا کسی هست که دستم را بگیرد ؟